Трава-трава-травичка нужна слону и птичке (с)
Ангулема
дневник заведен 03-02-2020
постоянные читатели [7]
закладки:
цитатник:
дневник:
хочухи:
Трям, здравствуйте
 
Вторник, 6 Февраля 2024 г.
21:12 фанфікавае
Цікава, мусіць, недзе ў белмоўным фанфікавым асяроддзі (дзе б яно ні знаходзілася) праходзіць акцыя "пакінь каментар да беларускамоўнага фіка", бо цягам апошніх пары дзён пад адным з маіх старых фікаў з'явілася ажно 3 (!) каментара на беларускай. Магчыма, гэты фік патрапіў у нейкую падборку "каментуй іх"? Бо ён, здаецца, нічым значным не выдзяляецца.
Цікава, але прыемна.

А яшчэ ў мяне знайшоўся сашыпер Габі/Мэдзі! І, здаецца, з Японіі, судзячы па смайліках. Ну што, ёсць нагода натхніцца

Але зараз у мяне 2 пачатых фіка (насамрэч тры, але адзін відавочна трэба перарабляць, бо я там даўно захрасла), адзін з якіх мусіў быць кароткім, але пішацца вельмі марудна.

Памяншаю дозу антыпсіхотыка і спадзяюся, што разам з гэтым ідэі вернуцца. Я ўсё ж мяркую, што крызіс ідэй у мяне праз яго, бо ад іншага было падобнае, толькі ў больш суровай форме.
Воскресенье, 21 Января 2024 г.
20:01 Alan Rickman Diaries
Дачытала дзённікі Алана Рыкмана. Усё яшчэ балюча, хаця я цяпер і ведаю, што яму балюча не было, і што сябры пастаянна былі ў яго ў бальніцы цягам апошніх дзён (гэта ўжо з пасляслоўя Рымы Хортан, апошні запіс у дзённіку Алана быў ад 12 снежня 2015 года). Калі не браць апошні год, калі чытаць трохі заміналі веды, што неўзабаве ён мусіць даведацца пра смяротны дыягназ, то сапраўды вельмі цікава, гэткая магчымасць троху зазірнуць у сусвет Алана. Але з ім, мусіць, было няпроста працаваць
Цікава, што ён не быў задаволены пост-прадакшнам Месмера і Догмы, і вельмі цікава, як гэтыя фільмы мусілі выглядаць на ягоную думку. Але ўжо не даведацца.
Трэба паглядзець A Little Chaos.
Трохі шкада, што ў Ізраільска-Палесцінскім канфлікце Алан відавочна быў на баку палесцінцаў. Ці змяніў бы ён думку пасля 7 кастрычніка мінулага года? Таксама ўжо не даведаемся.
Вельмі шкада, што ён не дажыў да 80 гадоў, каб сядзець у крэсле і чытаць унукам Гары Потэра...

У кнізе ёсць яшчэ ўрыўкі з ранніх дзённікаў Алана, засталося толькі іх прачытаць, і тады трэба шукаць для кнігі месца на паліцы.
Вторник, 2 Января 2024 г.
18:45 Махляры (29.12.2023, РТБД)
Хадзілі ўсе разам, і так сталася, што гэта быў "зялёны" спектакль - першы раз пашчасціла хоць дзе пабачыць зялёны спектакль) Л. кажа, што звычайны спектакль больш сур'ёзны, але мне спадабаўся той варыянт, што мы ўбачылі. Па-святочнаму) Часам на сцэне былі па два акторы адной ролі)
П'есу Гогаля я не чытала, то "спойлераў" не было, але ў другім акце я здагадалася, чым скончыцца (прыемнае адчуванне, лол). Гралі заўзята, месцамі, вядома, з імправізацыямі. Цікава было глядзець, як у другім акце змяніўся персанаж, які па сцэнары ўдаваў сябе іншым у першым акце.
Галоўны герой нагадваў візуальна Маляваныча. Адзін з іншых - Бена Уішаў гадоў 15 таму)
Афармленне спектакля цікавае, здаецца б адзін пакой, але функцыянальна шмат розных штуковін)
І шампанскае ў актораў, здаецца, было сапраўднае тады)) І камеа невядомай прыбіральшчыцы, якая з'яўлялася з усіх дзірак цягам спектакля))

Мне ў выніку вельмі спадабалася.
Воскресенье, 31 Декабря 2023 г.
20:44 Фікрайтарскія вынікі 2023-га
Добра, што на АО3 ёсць статыстыка)
У гэтым годзе я пісала толькі на беларускай, напісала ўсяго 10608 слоў (уключаючы пераклад на 2102 слоў). Трэба адзначыць, што антыпсіхотыкі, нават у мінімальных дозах, усё ж уплываюць на генерацыю ідэяў, мне падаецца. Ці я прыдумляю гісторыі адное калі трывожуся, ці за гэта адказвае тая ж частка мозгу, і калі я п'ю супрацьтрывожныя сродкі, то і генерацыя ідэяў памяншаецца?

Гэта 17 фікаў, большасць з іх маленечкія, большасць - па Дыскасвету Пратчата.
А найбольш кудасаў (17) набраў фік па Гуд Омэнсам, які я напісала амаль адразу пасля другога сезону. Тады, мусіць, чыталі ўсе і ўсё, а любых мовах)

З таго, чым ганаруся - напэўна, двума фікамі па пейрынгу Adora Belle Dearheart/Angua von Uberwald па Пратчату. Хаця было бы добра падрэдагаваць, калі нядаўна перачытвала, штосьці чапляла вока. Мінус таго, што пішу беларускай - бету знайсці цяжка, а адкладаць фікі на некалькі месяцаў (ці хаця б на адзін), каб адляжаліся, не заўсёды хапае імпэту (фідбэку хочацца, нават калі гэта адзін кудас). Звычайна атрымліваецца адкласці да ФБ/ЗФБ, але вось зараз нават адкладаць няма чаго, мусіць, на гэтую ЗФБ я нічога не прынясу...

Можа, мне ўжо паспрабуюць адмяніць антыпсіхотыкі хаця б? Ужо год іх п'ю. Тады, можа, і ідэі папруць)
Воскресенье, 10 Декабря 2023 г.
14:35 Notre Dame de Paris (9 снежня 2023, Палац Кангрэсаў, спектаклі ў 15:00 і 20:30)
Усё ж такі лёс мусіць існаваць? Бо калі б усё ішло па першапачатковым плане, то я б Даніэля не ўбачыла, бо ранкам суботы ўжо б выляцела да Варшавы. Але планы выпадковы змяніліся, я змяніла квіткі на самалёт, і ў мяне ўтварылася цэлая субота ў Парыжу. Квіток на вечар я купіла адразу пасля змены планаў - на першы рад, крыху збоку. Вельмі добрае месца, наогул раю першы рад, калі ў вас не вельмі добры зрок, як у мяне, і вы любіце разглядаць міміку актораў, як я. І квіткі на першыя чатыры рады троху таннейшыя - мусіць, лічыцца, што ў іх горшы агляд сцэны з-за таго, што яна высокая.
Другі квіток, на дзённы спектакль, я купіла проста перад ім, калі прыехала глядзець, які будзе каст. Рашэнне, што трэба так зрабіць, было прынятае адразу пасле (ці перад) чацвярговым спектаклем, калі мне выпаў Саляль (нічога асабістага, проста ён не Даніэль).
Перадгісторыя. Увесь час, што я была ў Парыжы, надвор'е было цудоўнае (часам нават занадта цудоўнае, улічваючы, што я прыехала з зімы і ў бацінках). А ранкам суботы, калі мне трэба было змяняць атэлі, ішоў дождж. Не, не проста ішоў. Ён ліў, натуральна як з вядра. А я трохі перабольшыла з кніжкамі, і новая сукенка, зараза такая, аб'ёмная і цяжка ўпіхваецца (але прыгожая і мне пасуе). Карацей, на парасон рук мне не хапіла. Добра, што куртка не прамакае (гэта быў сапраўдны краш-тэст для яе), але ўсё адно прыемнага мала. Дый штаны і бацінкі такі прамакаюць. І калі з метро ў Парыжы ў мяне праблем не было ні разу, то з мапамі... Колькі разоў я ішла ў супрацьлеглы бок ад патрэбнага - не хопіць пальцаў на руках, мусіць. Але калі ты ідзеш не ў той бок пад дажджом, і экран тэлефона пачынае рэагаваць на кроплі вады ад дажджу... Ну, я дайшла. І мне нават паабяцалі засяліць мяне раней (дарэчы, проста цудоўная жанчына была на рэцэпцыі, мы яшчэ потым троху паразмаўлялі пра свет і падзеі ў ім). Але ўсё адно заставалася яшчэ некалькі гадзін. Але цяпер у мяне былі вольныя для парасона рукі)
Карацей, я кінула рэчы ў пакой і рушыла назад (мой першы гатэль быў блізка на Палацу кангрэсаў, а другі - бліжэй да Gare du Nord) да Палаца кангрэсаў. І нават дождж пераціх (наогул я лічу, што гэта Парыж плакаў, што я яго неўзабаве пакіну - таму што нашае каханне з Парыжам узаемнае!)). І Даніэль быў у касце! Увесь каст быў з першага складу, акрамя Фебюса, на ролю якога быў заяўлены Эрык, які ў чацвер граў Грэнгуара.
Квіток я купіла на бліжэйшае з магчымых месца - атрымалася недалёка (рад дзявяты прыкладна), але збоку. Троху дзьмула з дзвярэй (на мокрыя ногі, ага), і яшчэ справа ад мяне сядзеў хлопец, які відавочна не хацеў там сядзець. Ведаеце, бываюць на любым культурным мерапрыемстве такія асобы, чамусьці заўсёды яны мужчынскага полу, якія сядзяць увеьс спектакль/канцэрт з выглядам вязняў. Не надта люблю побач з такімі сядзець) Але я ўсё адно голасна падтрымлівала каст) Народу было больш, чым у чацвер? І, можа, нават больш, чым вечарам.
Па касце. Жан Марко з прозвішчам, якое я не вазьмуся транскрыбаваць, вельмі добры Грэнгуар. У прамым параўнанні Эрык усё ж прайграе. А вось Фебюсы зайшлі абодва - у Эрыка ён больш мяккі быццам. Магчыма, з-за голаса такое ўражанне)
Даніэль. Божа мой, які голас. У 74 гады. Такі ж моцны і прыгожы. Ну, і сам Даніэль прыгожы таксама Ужо аднаго спектакля дастаткова, каб усе выдаткі на паездку палічыць апраўданымі. Я спрабавала запісваць відэа на фоцік, здаецца, няблага атрымалася, але пакуль не скідвала. У Ваве не паспею, можа, у Вільнюсе, ці ўжо дома. Агляд сцэны ў мяне быў у цэлым добрым, толькі што адна галава наперадзе часам замінала.
Пасля спектакля я пайшла да stage door і пратырчала там каля гадзіны. Бачыла шмат танцораў і Алізі Лалан, якая выходзіла за ежай (маленькая і такая міленькая!). Даніэля не было (спойлер: ён, мусіць, гэты выхад наогул не выкарыстоўвае), і было незразумела, ці то яго не чакаць, таму што ён грае вечарам, не чакаць, таму што ён сышоў іншым шляхам, ці чакаць. У рэшце рэшт я запытала ў нейкай мадам пра Даніэля, яна спачатку сказала, што не ведае, а потым выйшла і сказала, што ён грае вечарам. І я з чыстай душой пайшла есці, бо нармальна ела мінулым разам я на сняданку ў атэлі) Пакуль стаяла, троху паразмаўляла з дзяўчынай з Тайваня. Яна прыехала адмыслова дзеля спектаклю (як і я, калі не лічыць, што мне патрэбны быў не проста спектакль, але Даніэль у ім вельмі пажадана).
Вечаровы спектакль быў агонь. Я сабрала ўсіх пакемонаў, то бок галоўны склад спектакля. Месца было добрым, ніякіх галоў наперадзе. Побач сядзела сям'я, добра знаёмая з мюзіклам (бацькі, напэўна, на арыгінальны склад хадзілі 25 год таму). Карацей, супер. І мне з першага рада было добра ўсё відаць. Відэа я амаль не здымала (толькі троху на тэлефон для сторыз), затое спрабавала фоткаць фоцікам. Не ведаю, што атрымалася, але ўсё адно павінна быць лепш, чым на тэлефон.
Які ж гэта цуд. І калі на паклонах ўся заля спявае Les temps des cathedrales <3 Я б спявала наогул увесь спектакль, але нядобра замінаць людзям глядзець)
І Даніэль <3 Гэты голас, гэты чалавек <3 L'enfer où tu iras, j'irais aussi et ce sera mon paradis <3 (Не, я не маю на ўвазе, што Даніэль ідзе ў пекла, і наогул у мяне крызіс веры ўжо некалькі год, але мне вельмі падабаецца гэтая цытата).
А яшчэ! Я зашыпперыла Фрало з Грэнгуарам. Знянацку. Дакладней, з нацку, бо па спектаклі яны відавочна нармальна камунікуюць, і Грэнгуар быццам лічыць Фрало ў цэлым няблагім хлопцам, а потым ягонае расчараванне, калі Фрало аддае загад парушыць права на прытулак. Мне здаецца, іх раней шыперылі? На колькі год я спазнілася?) Карацей, калі раптам хто ведае, дзе можна пачытаць, накіруйце мяне, калі ласка.
Блін, ажно раман захацелася перачытаць. Калі я ўжо вывучу французскую, каб чытаць у арыгінале?..
Спектакль - любоў, каст - любоў, пастаноўка, артысты балета і акрабаты - любоў. Ад асвятлення ў некаторых момантах мурашкі бегалі.
А пасля спектакля я больш за гадзіну прастаяла ля stage door, каб Даніэля там не сустрэць Насамрэч не страшна, проста ў мяне ёсць такое selfish жаданне падзякаваць яму асабіста. Яго голас выратоўвае ў цяжкія моманты. Значыць - сустрэнемся яшчэ ў будучыні)
Бачыла Ібу, Алізі, Анжэла (божачкі, які ён абаяльны, і які ў яго прыемны голас, калі ён проста гаворыць) і Жан Марка (ён выходзіў апошнім, пасля нас усіх выгналі і Палас кангрэсаў зачынілі). Жан Марка невысокі і візуальна лапачка) Яшчэ ў яго прыгожае паліто. Ахоўнікі Палаца таксама лапачкі, тусілі апошнія паўгадзіны з намі і перыядычна хадзілі правяраць, ці засталіся яшчэ артысты (ці час нас выганяць). Чакалі я, дзяўчына з Тайваня, яшчэ некалькі дзяўчын і хлопец з Кітая, і група з Расіі (можа, яны ў Францыі жывуць, але рускія. Дарэчы, нейкім невядомым чынам рускія за мяжой адрозніваюцца ад украінцаў-беларусаў, нават калі ўсе па-руску размаўляюць. Высакамернасцю, ці чым... )
Карацей, шкадую толькі пра тое, што на паклонах не падыйшла да цэнтра (была магчымасць) і не крыкнула Daniel je vous aime =) А была, была такая думка! Калі б ведала, што на stage door не злаўлю, дакладна б крыкнула
Ну што, да наступнага разу?
Пятница, 8 Декабря 2023 г.
02:18 Notre Dame de Paris (7 снежня 2023, Палац Кангрэсаў)
Па-першае, Даніэль сёння не граў, ролю Фрало выконваў Саляль. Што называецца - ніколі не ведаеш, што насамрэч шанцаванне, а што не, бо першапачаткова я мусіла вылятаць у суботу, але потым давялося мяняць квіткі на самалёт, і ў мяне намалявалася яшчэ і субота ў Парыжы. Такім чынам, у мяне ёсць яшчэ два шанцы, бо ў суботу два спектаклі!
Уласна кажучы, на адсутнасці Даніэля мінусы і закончыліся, бо Нотр проста цудоўны. Пламандон і Качыантэ стварылі геніяльны твор. І не толькі яны, бо сцэнаграфія, асвятленне - гэта ўсё таксама дадае адценняў і глыбіні.

Сённяшні склад:
Квазімода - Angelo Del Vecchio (асноўны)
Эсмеральда - Hiba Tawaji (асноўны)
Фрало - Solal (другі)
Грынгуар - Eric Jetner (другі)
Фебюс - Damien Sargue (асноўны)
Клапэн - Jay (асноўны)
Флёр-дэ-Ліс - Alyzee Lalande (асноўны)

Я ўразілася Джэем. Голас жа які! Як я яго ў 2017-м не заўважыла?..
Але спачатку быў Эрык-Грэнгуар. Ён такі, трошку смазлівы, і на голас месцамі таксама. Я бачыла Пельцье ў запісе і Richard Charest жыўцом у 2017-м, і яны вакальна мацней будуць, як мне падаецца. Але маладосць таксама можа падкупіць проста сваім існаваннем)
Іба вельмі эсмеральдзістая Эсмеральда. Ну, у 2017-м я яе бачыла, і тут без сюрпрызаў, у плане што ўсё добра.
Дамьен і Алізі - без пытанняў. Здаецца, абаіх упершыню бачыла (не памятаю, хто граў Фебюса ў 2017-м, а Флёр, здаецца, іншая была).
Анжэла... памятаю, як у 2017-м выразна адчувала, што ён не Гару) Не, ён, вядома, не Гару, але добры Квазімода. Адзінае, што хрыпка, якая ў Гару натуральная (бо паліць менш трэба), у Анжэла, відавочна, не, і часам у яго вельмі акадэмічна атрымліваецца. Не ўпэўненая, што гэта мінус.
Саляль... Не, ну ён, канешне, не вінаваты, што ён не Даніэль, але, але Не, калі ён падчас Etre Pretre рвануў на сабе кашулю, я нават праніклася Але вакальна не мой кубак гарбаты. І ён часам глытаў склады? Ці гэта Даніэль лішнія літары вымаўляе?) Карацей, не Даніэль, але ён не вінаваты.
Танцоры і акрабаты - агонь. Ва ўсіх сцэнах з імі вочы проста разбягаюцца, і рот хоча разявіцца сам. І яны цалкам мне зрабілі Les Cloches, якую я тое, што не люблю, але часам праматвала, калі слухала Нотр запоем. Акрабаты на званах - гэта ўсё, май лав.
Усё ж такі ніякі запіс не перадасць уражанняў, якія атрымліваеш, гледзячы жыўцом.
Ну і канешне, тое пачуццё, калі на паклонах уся зала пяе ва ўнісон les Temps des Cathedrales... Не дрыжыкі, а цэлыя мурашыныя сланы) Гэта цудоўна.
Спектакль, музыка і галасы, з якімі я, можна сказаць, расла, і якія маю шчасце бачыць і чуць жыўцом. Ну, з галасоў сёння не зусім пашчасціла, але буду спадзявацца на суботу
Вторник, 5 Декабря 2023 г.
16:30
Раней думала, што расплачуся, калі прыеду ў Варшаву пасля ўсяго. Але не.
Пачуваюся дома. Дзіўна, але я гэтак пачувалася і калі першы раз да Варшавы прыехала.
А ў Парыжы будзе +9,там можна і паплакаць
Среда, 15 Ноября 2023 г.
15:02 Сон (НДдП)
Мне сёння снілася, быццам я збіраюся на Нотр у Палац Кангрэсаў у Парыжы, але там жа нечакана тусіць купа знаёмых, і я нейкім чынам патрапіла на прагон перад прэм'ерай. (А да гэтага недзе накуплялася гору кніжак xd) І быццам мае таксама збіраліся на Нотр, квіткі ўжо купленыя былі.
Дык вось, Палац Кангрэсаў неяк дзіўна быў аформлены, нейкія першыя рады перад сцэнай - проста, а далей нейкія перагародкі празрыстыя перад астатняй часткай залі. А я на першых шэрагах, яшчэ падумала, во як пашанцавала. І спачатку неяк мала людзей было, а потым ужо поўная заля.
Сам Нотр нейкі дзіўны быў, з мозгаўзрываўчымі рэміксамі і "асучасваннем". І я такая гляджу і думаю, божа, што нарабілі. Але ж галоўнае, што Даніэль ёсць! І спяваюць добра, няважна, у якой аранжыроўцы.
І потым выйшаў Даніэль, і ўся заля ўстала, а ён спяваў - і нейкім чынам трымаў мяне за рукі (хаця як, калі ён пад два метры, і там яшчэ і сцэна? адно слова - сон)). А, яшчэ там быў момант, калі я падумала, што забылася свой банер, і што трэба хоць штосьці на кардонцы напісаць (во гэта я пераглядзела фк, дакладна).
І потым я яшчэ лічыла, колькі яшчэ разоў я магу на Нотр схадзіць.

А ранкам прачнулася - а ў сторыз прагон Нотраўцаў перад прэм'ерай новага рана ў Палацы Кангрэсаў да 25-годдзя мюзікла
І цяпер думаю, а што, калі ў суботу схадзіць і ў тры, і ў восем.

Добры сон, мне спадабаўся)
Вторник, 24 Октября 2023 г.
21:17 Пачупкі (РТБД, 26 верасня 2023)
Во, ужо амаль месяц прайшоў, а я яшчэ нічога не напісала.
Л. доўга намагаўся, і нарэшце мяне вывеў на спектакль, які яму вельмі падабаецца. Перад гэтым яшчэ даў спеўнік, каб я пачытала тэксты загадзя (слушна, бо магла б не ўсе тэксты разабраць, а там увесь спектакль складаецца з песень).
Спектакль - сучаснае спеўна-пластычнае мастацтва, своеасаблівы аповед з метафарычнымі ілюстрацыямі на тэму нараджэння дзіцяці. Шмат цікавых сцэнаграфічных знаходак (мяне асабліва ўразіла сцэна пад песню пра рэўнасць аднаго брата да другога: паказалі гэта праз змаганне двух мужчын, якія нібыта зрасліся галовамі). З прадметаў, вырабленых да спектакля, мяне ўразілі металічныя сабакі (такія б у якім Дзікім паляванні глядзеліся б як родныя). Некаторыя сцэны былі creepy для мяне.
З мінусаў, асабіста для мяне, - вельмі.многа.чорнага. Амаль усё чорнае. Стылёва, так, але ж і душыць. І амаль усе песні мінорныя (тут нічога асабліва не зробіш - як кажуць, не мы такія, жыццё такое). Але ж можна было аранжыроўкай не настолькі ўзмацняць. Аднак гэта ўсё на мой густ, і я тут не самы абазнаны тэатрал)
21:04 Заслаўе (22 жніўня 2023)
Гэта быў апошні дзень майго вельмі спякотнага адпачынку, тады акурат абяцалі ўжо менш гарачае надвор'е, і мы скаталіся ў Заслаўе. Раней там толькі тата па справах быў.
Пачалі з цэнтральнай плошчы, дзе стаіць "Я Заслаўе" ў вельмі прыемных колерах, а трохі далей, у скверыку, стаіць скульптура Ізяслава, у гонар якога горад і названы. Падняліся да касцёла, ля якога на вузкіх вулачках стаяць дамкі, таму фоткаць яго не надта зручна, але ён быў зачынены (і судзячы па дошках побач, там ідзе вялы ці актыўны рэмонт). Потым пайшлі да былой кірхі, а цяпер праваслаўнай царквы, якая стаіць на месцы старажытнага гарадзішча (насыпныя валы захаваліся троху). Прыгожанькая і дагледжаная, і ўнутры вельмі прыемная - звычайна мне няўтульна ў праваслаўных цэрквах, але гэтая, можа таму што будынак не навадзел, ці што людзі адэкватныя, але было нармалёва. Яшчэ там драўляны разны алтар. Люблю такое.
Вяртацца мы пацйшлі іншым шляхам, прайшлі паўз ручаёк і сажалку з качкамі. Ля сажалкі калісьці ўсё гвалтоўна прыводзілі ў парадак ці то да Дажынак, ці то да Дня беларускага пісьменства, але год 10 ужо, мусіць, прайшло, і зараз усё ў стане "калісьці тут нешта рабілі, і штосьці яшчэ засталося". Побач парк для дзяцей з рознымі лазілкамі ды скульптуркамі.
Прайшлі ля краязнаўчага музея (там былі млын, кузня, калі не блытаю, і яшчэ нешта), але мае ўнутр не захацелі. З іншага боку, краязнаўчыя музеі сапраўды падобныя адзін да аднаго сваімі выставамі.
Пасля мы думалі пад'есці, але нешта ў той дзень у Заслаўі з гэтым аказалася цяжкавата. Папілі кавы і пайшлі ў ці не галоўны пункт прызначэння - музей маляванкі, які адкрыўся не так даўно. Маляванка - гэта карціна, маляваная на, звычайна, якой палатніне, звычайна самавукамі. Напачатку мінулага стагоддзя (і гадоў да 60-х) імі ўпрыгожвалі хаты сяляне. У музеі тры залі: Алены Кіш, Язэпа Драздовіча, і зборны розных (часта невядомых) аўтараў. Мы ўзялі экскурсію, бо хацелася з толкам пра ўсё даведацца, і сапраўды было цікава (і прыгожа). І там можна фоткаць (фоткі я, вядома, яшчэ нікуды не скінула).

Уласна, на гэтым усё. З ежай мы, аднак, пракалоліся ў той дзень)
Пятница, 6 Октября 2023 г.
09:25 Юзусон
Мне сёння снілася, што я іду на Юзушоў тут, у нас, у М. Спачатку, калі ішла ў пераходзе пад вакзалам (хв чаго я там у сне йшла) на імгненне ўбачыла яго з чамаданам і нейкім чалавекам, а потым на маршрутцы паехала на арэну. Там было неяк цікава ўсё зроблена, знутры не падобна да рэальнай. Усякія прылавачкі былі, але чамусьці не з мерчам, а з японскімі рэчамі (як я іх уяўляю, мусіць). І само шоў было, але неяк вельмі хутка праляцела)
Прыемны сон, даўно такіх не было.
Четверг, 31 Августа 2023 г.
22:05 Жылічы, Чырвоны Бераг, Бабруйск (11 жніўня 2023)
Трэба напісаць - мо, калі перачытаю
Адпачынак у мяне пачаўся 9-га, і ўжо 11-га мы рушылі ў падарожжа на адзін дзень (і слушна зрабілі, бо ўвесь наступны тыдзень была спёка). Атрымалася крыху зашмат уражанняў як на адзін дзень, але ж.
Усё пачалося з таго, што мы думалі, куды б з'ездзіць па Беларусі, каб на адзін дзень (бо ўзялі новую котку з ператрымкі, ёй было б вельмі стрэсава застацца сам-насам на больш). І чамусьці ўсплыў Бабруйск - хаця там быццам і няшмат чаго ёсць (сапраўды). Тады сталі шукаць, што там ёсць побач, а гід з Брэста акурат тады выклала прыгожыя фоткі з палаца ў Жылічах. А потым і Чырвоны Бераг непадалёк адшукаўся. Ён найперш сумна вядомы мемарыялам дзіцячаму канцлагеру, але там у пасёлку захавалася таксама сядзіба Козел-Паклеўскіх.
Пачалі мы з Жылічаў. Рэстаўрацыя тамашняга палаца Булгакаў доўжылася шмат год, і афіцыйна музей яшчэ не адкрылі, але штодзень (акрамя панядзелка) штогадзіны там праводзяць экскурсіі. Рэстаўрацыя - ваў. Нават дзіўна, што грошы знайшліся, там бачна, што ўкладзена многа - і грошай, і сіл. Столі, сцены - усё выглядае шыкоўна. Аднаўлялі пакоі па фатаграфіях, абстаноўка ўся - навазробленая, рэплікі па фота. Уражвае. Пра гісторыю сям'і таксама было цікава паслухаць, шкада толькі, што на рускай мове. Фоткі я рабіла, але на ноўт не скінула яшчэ (як рабіць усё ў час? ніяк).
Побач з палацам размешчаны новы будынак Аграрнага каледжа (у савецкія часы каледж быў прама ў палацы), побач з ім былі цікавыя лавачкі - мусіць, некалі нейкі конкурс там быў, ці што.
Ёсць таксама парк, але ён яшчэ ў зусім запушчаным стане (і камары там - страх!).

Пасля Жылічаў вырашылі заехаць у Чырвоны Бераг, а пасля ўжо ў Бабруйск, дзе планавалі паабедаць.
Сядзіба ў Чырвоным Беразе таксама ў савецкія часы была Аграрным каледжам Нейкая містычная сувязь аграрных каледжаў і сядзіб (насамрэч не, проста калі гаспадары пасля рэвалюцыі ўцякалі, то іхнія маёнткі савецкая ўлада "нацыяналізавала", ну і далей як атрымлівалася). Музей цяпер проста на тэрыторыі каледжа знаходзіцца.
У адрозненне ад Жылічаў тут на рэстаўрацыю столькі грошай не выдзялялі, таму ляпніна не ў сусальным золаце, а проста белая. Затое абстаноўка пакояў зроблена прадметамі адпаведнай эпохі - большасць ахвяраваў музею нейкі мясцовы калекцыянер. Таму тут цікавей разглядаць мэблю і ўсё такое падобнае. Шкада, што не ўзялі аўдыёгід - не ведалі, што ён ёсць, а касірка не падказала. І шкада, што ўсе надпісы ў музеі - на рускай мове :/ На беларускай нават не прадублявана.

Трэба сказаць, што другая сядзіба запар - гэта цяжка, дый пад канец ужо хацелася есці. Таму ў Бабруйск мы ехалі з галоўнай думкай - паядзім!

У той дзень хоць і не +30 было, але ўсё адно вельмі цёпла, і ў горадзе гэта асабліва адчувалася. Паелі мы добра, у нейкай піцэрыі, якую Л. абраў па мапе і водгуках. І пайшлі па Бабруйску. Там праўда няшмат чаго асабліва цікавага. Хаця забудова пачатку ХХ ст. захавалася, але шмат дзе тынкоўкай усё сапсавана. Дайшлі да руінаў старой сінагогі (іх закансервавалі і прыгожыя малюнкі павесілі, быццам вітражы), побач з ёй цяпер яўрэйскі дворык і месца памяці. Добра зрабілі. Зайшлі ў Порт-Артур - дворык дома 1904 года пабудовы. У дворыку было шмат коцікаў А пасля пайшлі да касцёла-з-пяціпавярховікам: у савецкія часы вежы касцёла знеслі, і прама да касцёла дабудавалі пяціпавярховы дом. А замест касцёла быў басейн. Цяпер дом, мусіць, рассялілі, а касцёл працуе. Знутры мы яго не аглядалі, бо там ішла служба. І дайшлі да былой ваданапорнай вежы, дзе цяпер рэстаран, які чамусьці не працуе (і аглядная пляцоўка таксама), а побач - скульптура Шуры Балаганава з Залатога Цяля.
Ну і Бабра мы таксама бачылі, прадстаўнічы. Бабруйску трэба ўзяць прыклад Уроцлава, зрабіць шмат фігурак баброў (маленькіх, не трэба ўсіх такіх гіганцкіх) і размясціць іх у розных кутках горада. Турыстычны квэст атрымаецца.

У выніку мы страшэнна стаміліся, і дома былі толькі каля 9 вечара, але ўражанняў (і фотак) багата засталося
Понедельник, 24 Июля 2023 г.
21:33 Пра Прывідаў Оперы
Нешта падумалася раптам, што калі параўноўваць кнігу і мюзікл/фільм 2004 года, то бок характары галоўных герояў, то параўнанне, з майго пункту гледжання, не на карысць мюзікла. Пры тым, што ў мюзікле Прывід быццам ні ў чым такім не вінаваты (з дзяцінства яго паказвалі ў цырку як пачвару, але ён збег, прыдушыўшы ахоўніка), але ён больш жорсткі - забівае Жазэфа Буке за тое, што той за ім сачыў, потым забівае саліста проста каб выйсці на сцэну замест яго. У кнізе жа Эрык паказваецца больш небяспечным і быццам без спачування да роду людскога - але ж падчас дзеяння ён наўмысна нікога не забівае (адзінае што Філіп, брат Рауля, пад пытаннем): Жазэф Бюке вешаецца сам, патрапіўшы ў катавальню, калі сачыў за Прывідам на трэцім ярусе падвалаў. Эрык толькі выцягвае яго адтуль (бо труп яму, відавочна, не патрэбны). А калі для выкрадання Крысціны яму спатрэбіўся доступ да пультоў свету і чагосьці яшчэ, то ён іх нейкім чынам напаіў да непрытомнасці. Хаця здавалася б.
Крысціны таксама розныя. У кніжнай больш спачування, нават прытым, што кніжны Прывід значна менш прыемны на твар (і навобмацак - было там нешта пра халодныя рукі). Калі Рауль прапануе бегчы адразу, то яна адмаўляецца, бо не хоча вось так разбіваць Эрыку сэрца - хоць у іх выпадку прамаруджанне сапраўды небяспечнае. Крысціна з мюзікла ж пагаджаецца стаць прынадай, каб жандармы маглі схапіць Прывіда, пры гэтым яшчэ спяваючы he kills without a thought, he murders all that good.
Раулі, дарэчы, таксама розняцца - можа, найбольш за ўсё. Кніжны - вельмі далікатны, хаця служыў на марскім флоце і збіраўся ў экспедыцыю ажно на Паўночны полюс (але замест гэтага збег з Крысцінай), часам нерашучы, часам вельмі рашучы, аднак усё ж ніякім чынам не думаў паляваць на Прывіда, узяўшы каханую за жыўца. Дарэчы, па Раулю добра бачна, што напачатку 20 стагоддзя мужчынам не было ганебна плакаць і праяўляць усялякія пачуцці. І куды ўсё падзелася?..
У мюзікле пра Рауля мы ведаем толькі тое, што ён віконт, і што ведае Крысціну з маленства (як і ў кнізе). Ён не надта ўважлівы да словаў/намераў Крысціны (першая сустрэча ў грымёрцы, калі Крысціна кажа, што яна не можа сёння нікуды пайсці вячэраць, ён толькі смяецца і паўтарае пра пяць хвілін), а потым, як я ўжо вышэй пісала двойчы, вырашае выкарыстаць Крысціну як прынаду ў паляванні на Прывіда, пад соўсам, быццам пакуль той жывы, ім не будзе спакою. Ну... Не, Рауля з мюзікла я катэгарычна не люблю.
Среда, 12 Июля 2023 г.
20:49 Кар'ера доктара Рауса (РТБД, 8.07.2023)
У суботу Л. вывеў нас на "Кар'еру доктара Раўса", бо па чутках гэта быў апошні спектакль. Ён сам хадзіў яшчэ на прэм'еру ў 2017-м - спектакль ставілі да 500-годдзя выдання Скарынавай Бібліі - і тады яму не надта спадабалася. Але тут той выпадак, калі з часам кантэксты змяніліся, і цяпер месцамі атрымалася амаль злабадзённа. Мусіць, таму спектакль больш наўрад ці ў афішы з'явіцца.
Спектакль пабудаваны на анахранізмах: аддзел маркетынгу, карпарацыі, прарэктары па выхаваўчай рабоце... у 16-м стагоддзі, ага. Але нейкім чынам гэта ўсё не надта перашкаджала, хаця я ўвогуле не вельмі люблю гэты прыём. Спектакль распавядае пра жыццё Скарыны, ягоныя вандроўкі па розных краінах, мытарствы са спробамі выдаваць кнігі. Канешне, вельмі цікава, што аўтар п'есы (Віктар Марціновіч) цалкам выдумаў, а для чаго знайшоў падмурак з фактаў. Але, на маю думку, галоўны плюс спектакля ў тым, што ён паказвае Скарыну чалавекам, вынаходнікам, які раз за разам пераадольваў перашкоды, якія ставіў яму лёс. Чалавек, не проста нейкі сімвал. Шчыра кажучы, да спектакля я Скарыну менавіта сімвалам і ўспрымала. Першадрукар, выдаў Біблію на беларускай мове ў Празе, і г. д, і да т. п. А ці проста гэта было, ці ўхвалялі ягоную дзейнасць навогул - пра гэта не думала цалкам. І гэта ўлічваючы, што мая спецыяльнасць - выдавецкая справа. Амаль сорамна.
Было б цікава знайсці якія крыніцы і даведацца пра Скарыну-чалавека, а не толькі пра Скарыну-выдаўца.

Среда, 21 Июня 2023 г.
10:32 Няма больш нашай Касі...
Нашая пухнаценькая ўлюбёніца памерла сёння ранкам.
Не здолелі яе ўратаваць, падоўжыць ейнае жыццё...
Недастатковасць нырак страшная хвароба.
Понедельник, 19 Июня 2023 г.
22:46 FaOI, Tour B
А тут будуць фоткі Юзу і спасылкі на фоткі, таму што чаму б не
Опенінг
Я фанат падпахаў xd


Фінале


Пасля фінале
Вось гэта пасля таго, як йн клікаў Мія-куна і шукаў яго ў аўдыторыі (шыперыць ці не шыперыць, вось у чым пытанне) - і знайшоў.
Поза з Raison з мінулагодняга ФаОІ, якую Міякава акурат і спявае


Glamorous Sky, новая шоў-праграма (шмат фотак)



А відэа ўсё яшчэ няма. У Макабэ гэтым разам нейкія дзіўныя прадзюсарскія рашэнні. Але ў нядзелю мусіць быць трансляцыя з Кобе.
Понедельник, 22 Мая 2023 г.
23:01 Фанфікавае
Каб трохі змясціць фокус, бо я ўжо не вывожу псіхалагічна (бо сама сябе накручваю у першую чаргу...)

Троху паўдзельнічала ў фэсце Вясёлка. Прынамсі адну ідэю не напісала, затое ў апошні момант напісала драбл-дыялог на іншы колер. Як Кася (котка) моцна захварэла, то мне неяк не пішацца.

На Чырвоны колер напісала драблік Торындуілавы, проста замалёўка з маім улюбёным сэтынгам - перад-канон, які я закручваю ў любы бок. Келіх, 315 словаў.
На Зялёны я спачатку нічога не збіралася пісаць, але бабуля слухала канцэрт Елфімава, а той спяваў пра зачараваныя завушніцы, і мне знянацку прыйшла ідэя. Зялёны там, дарэчы, вялікай ролі не грае, але ж. Падарунак, таксама Торыдуіл, 590 словаў.
На Чорны мне раптам прыйшла дзіўная ідэя пра Adora Belle Dearheart і Ангву - пры тым, што канонныя пейрынгі мяне цалкам задавальняюць, а вось. Цяпер я іх шыплю (і гледзячы на тое, што на АО3 да майго фіка такога пейрынгу не было, шыплю іх адна я xd). Чорны, 468 словаў, Angua von Uberwald/Adora Belle Dearheart.
А Фіялетавы мне адразу прыйшоў у галаву ў выглядзе проста дыялога без асаблівага сэнсу і глыбіні, і я яго запісала. Адзіны джэн з чатырох фікаў) Да пытання колеру, Монескін, 96 словаў.

===
І калі ўжо я пра свае фікі, то вось яшчэ тыя, што з ЗФБ. Іх атрымалася 4, і ўсе Драмцінары (адзін з іх пераклад). Калі-небудзь я што-небудзь начытаю, але, мусіць, не зараз. Дакладна не зараз.

Небяспечныя сувязі я напісала ажно ў кастрычніку, пасля фік доўга ляжаў і, спадзяюся, адляжаўся. Мне самой падабаецца, ідэя ў тым ліку)
Маленькая кніжка - пераклад з англійскай, дзякуючы якому я троху бліжэй пазнаёмілася з Катулам. Рэдагаваць дапамагала Кася (не котка). Мне падабаецца, як аўтар піша Драмцінары, спадзяюся, яна хутка справіцца з дысертацыяй і вернецца да фікаў)
Найлепшаму босу - калі да Драмцінары знянацку дадаўся Анк-Морпорк. Гэта я ператычвала Unseen Academicals па-англійску, і кубак Вецінары мяне моцна зачапіў.
Клопат - проста флаф з камфортам, хоць Вецінары там і за кадрам.
Воскресенье, 21 Мая 2023 г.
19:50
У нашай коценькі сур'ёзныя праблемы з ныркамі Хранічная недастатковасць...
Я на нервах, дадала сабе яшчэ паўтаблеткі антыпсіхотыка (можна, мне першапачаткова выпісвалі па палове 2 ці 3 разы на дзень, я піла па 2 разы), бо дакладна пачала не вывозіць.
І пачуццё віны - можа, калі б раней звярнуліся (яна стала троху менш актыўнай за месяц і паўтара да таго, як стала дрэнна і яна значна схуднела), было б лепей. А можа, у яе была схільнасць да ныркавых праблем, яна заўсёды была худзенькай і капрызнай да ежы... А можа, гэта яе любоў да рыбы (і нашае няведанне, што рыба небяспечная не толькі глістамі) прывяла жа такога...
Некалькі дзён мяне выразна крыла, што яна проста зараз памрэ. Ці што будзе мучыцца (а я так і не ведаю, ці баліць ёй што). І ўсялякае такое.
Цяжка вывозіць.
Добра яшчэ, што на працы можна без праблем гадзіну ці колькі браць і адпрацоўваць потым. Хаця вось у мяне ўжо 4, і пакуль увечары іх цяжкавата адпрацоўваць, бо ў Касі кропельніцы.
Хацелася б, канешне, каб Кася зусім паправілася. Але, на жаль, гэта наўрад ці магчыма...
Воскресенье, 16 Апреля 2023 г.
22:04 "Тим Талер, или Проданный смех" (Тэатр лялек, 16 красавіка 2023)
Сёння ўсе схадзілі на дзіцячы спектакль - Л. рэкамендаваў.
Трэба сказаць, што гэта гісторыя ў дзяцінстве зрабіла на мяне складанае ўражанне, я нават не дачытала (глянула толькі ў канец, што ўсё добра скончылася). Была такая сіняя кніжка, там былі Пітэр Пэн, яшчэ нешта (магчыма, першая гісторыя пра Мэры Попінс?) - і Цім Талер. І вось гісторыя пра Ціма мне вельмі цяжка "заходзіла". Можа нават не сама гісторыя, а якім чынам яна расказвалася? Не памятаю, другую спробу прачытаць я не рабіла.
Адзінае, што я помню з кніжкі - гэта сцэна, дзе дзядзька і цётка прывялі Ціма ў цырк, каб хоць там ён рассмяяўся, і той плакаў у далоні, бо такім чынам гукі плачу падобныя на смех.

Спектакль, як мне падалося, троху спрошчаны (па меншай меры ні дзядзькі, ні цёткі, ні цырку там не было), і гэткага прыгнятальнага ўражання не было (але ж я і не мэтавая аўдыторыя ўсё ж такі), але героі вельмі выразныя, і "краткавы незнаёмец" выразны атрымаўся. Лялькі цудоўныя, песенькі для спектакля таксама, і узаемадзеянне з заляй поўнай дзяцей добрае. Інтэрактыў таксама ў наяўнасці
Карацей, спектакль добры, для дзяцей, напэўна, і страшна месцамі. А мне раптам захацелася перачытаць аповесць) Цікава, ці перакладалі яе на беларускую мову.
Закрыть