13:00 30-07-2009 5Ђb DaЂd-@ktaЂh oxЂЃvx‚t g DaЂd-?Š
Многобукафф. Философские рассуждения аффтара на тему значения и естесства Глупости, а так же про Слепого (Мальхут), Жреца (Есод) и Льва (Кетер). На армянском языке.
Չարագործի իմիջից մինչև հերոսի իմիջ՝ նույնն է, ինչ գրոտեսկից մինչև երկերեսանիություն: Մարդու մեջ սիրո արժանի ոչինչ չկա, ու հոգու խորքում դա գիտի ամեն գիտակից մարդ: Ցանկացած մարդու կյանքն անաչառ աչքով նայելիս զզվանք է հարուցում իր սեղանի տակ կպցրած խլինքներով ու դրանցից էլ շատ ստով:
Ամեն մարդ իր խղճի հետ բազմակի պայմանագրի է գնում: Ամեն մարդ իր արած ամեն տականքություն ամենահիմնավոր կերպով կարդարացնի:
Մարդիկ պատրաստ են տառապես իրենց չգործած մեղքերի համար: Պատրաստ են վախենալ վիշապներից, երբևէ վիշապ տեսած չլինելով: Պատրաստ են սիրել մի բան, որը միայն ներշնչվել է նրանց ու իրականում գոյություն չունի:
Պատրաստ են ատել մի բան, որի մասին պատկերացում չունեն: Պատրաստ են ծաղրել, ինչ չեն հասկանում: Պատրաստ են ջարդել, ինչ իրենցը չի:
Ու...
Կույր մարդիկ առաջ են քայլում՝ սեփական ճշմարտացիության զգացողությամբ տոգորված: «Ճիշտ եմ ես, միայն ես ու նրանք, ովքեր իմ հետ համաձայն են»: Նրանց հետևից քայլում են կույր վախկոտները, որոնք տոգորված են ուրիշի ճշմարտացիության զգացողությամբ:
Մարդիկ չեն կատարելագործվում, որովհետև նրանց նշել են կատարելության սահման (օրինակ՝ քյառթերի «ճիշտը»): Արա այսպես, ու դու վերջն ես:
Մարդիկ, որոնք չեն հավատում իրենք իրենց, խղճուկ են: Մարդիկ, որոնք հավատում են, հիմար են:
Ու այդ նեղմիտներից ոչ մեկը չի հասկանա, որ բոլորն էլ իրականում ճիշտ են, ու որ բոլորն էլ իրականում սխալ են:
Ու որ մարդը սովորել է լինել ինչ ասես, բացի մարդ լինելուց: Տխուր է:
Երկար մտորումներից հետո պարզ դառավ, որ դա անօգուտ, հակատրամաբանական կամ անիմաստ բաներ անելու ունակությունն է: Կարճ ասած՝ հիմարություններ անելը:
Ցանկացած կենդանի իր մտավոր ունակությունների չափով ինքն իրեն ու երբեմն ուրիշներին օգուտ է բերում:
Չկա: Ու հիմար Մարդը սիրում է այն, ինչ սիրո արժանի չի: Ու դրանով էլ Մարդ է:
Հիմարություններին տարբեր գեղեցիկ անուններ են տալիս, բայց դրանից նրանք չեն դադարում հիմարություն լինել:
Արդյո՞ք դա վատ է: Չեմ կարծում: Հիմարությունը հիմարություն է իր դատարկությամբ, բայց դատարկությունը կարող է լինել ամեն ինչ: Չմոռանանք, որ Տարոյի զրոյական քարտը, որի մասին գրել եմ իմ առաջին գրառման մեջ, հենց Հիմարն է:
Ամեն ինչ ծնվում է Հիմարից: Ոչ թե ստերեոտիպային հիմարից, այլ մի բանից, որին նպատակներ ու պատճառահետևանքային տրամաբանական կապեր չեն առաջնորդում (նույնիսկ եթե դա տեսնելու համար պետք է ավելի խորը նայել):
Ամեն ինչ, որ ծնվում է Հիմարից, Մայա-իլյուզիայի մասն է դառնում:
Արդյո՞ք վատ է Մայա-իլյուզիան: Չէի ասի: Քանի դեռ Մարդ-Հիմարը չի կորցնում Մարդ-Կենդանուն, դա նրա գոյության ուղիղ կեսն է: Մայայից դուրս գալիս մարդը կամ դադարեցնում է իր գոյությունը (Աջ Ձեռքի Ճանապարհի դեպքում՝ լուծվում Աբսոլյուտի մեջ, ինչի օրինակ է բուդդիստական Նիրվանան), կամ կորցնում իր մարդկային սկիզբը: Որովհետև Մարդ-Հիմարը չի կարող գոյատևել առանց իր օդի՝ Մայայի:
Երբ Մարդ-Հիմարը կորցնում է Մարդ-Կենդանուն, նրա Մայան կորցնում է կապն իրականության հետ: Մարդը սկսում է ապրել ստի մեջ, կամ էլ, Ձախ Ձեռքի Ճանապարհի դեպքում, անջատվում է ֆիզիկական թաղանթից ու դառնում լրիվ ուրիշ մակարդակի արարած: Աջ Ձեռքի Ճանապարհի կիրառումն այս դեպքում (ինչպիսին անում են, օրինակ, քրիստոնյաներն ու կրիշնաիտները), առնվազն հակաբարոյական է: Քանի որ այս դեպքում մարդը զրկված է Աբսոլյուտը ճանաչելու ու նրան միաձուլվելու հնարավորությունից: Նրան ցույց են տալիս կեղծ «Պսևդոաբսոլյուտ», որին նա ձուլվում է՝ ավելացնելով դրա ուժը: Աստվածացված անհատականությունների պաշտանմունքը դրա պարզ օրինակ է:
Դրա համար էլ ես միշտ ասել եմ, որ աստված դառնալը շատ կեղտոտ բիզնես է: Պատկերացրեց Կույրերի թագավորություն, որի կենտրոնում Առյուծ է նստած, ու Քրմերը Կույրերին (իսկ Մարդ-Կենդանուն կորցրած Մարդ-Հիմարը հենց Կույր է), փրկության խոստումներ տալով, տանում են Առյուծի որջը, որտեղ Կույրերը երջանիկ պատրաստակամությամբ թռչում են Առյուծի երախը:
Մի՞թե տարօրինակ է, որ երբ հայտնվում է մի Տեսնող ու սկսում կռվել Առյուծի դեմ, Կույրերը Քրմերի հրահրանքով միանգամից հարձակվում են նրա վրա՝ պաշտպանելով իրենցով սնվող մակաբույծին՝ Առյուծին:
Комментарии: