Во, ужо амаль месяц прайшоў, а я яшчэ нічога не напісала.
Л. доўга намагаўся, і нарэшце мяне вывеў на спектакль, які яму вельмі падабаецца. Перад гэтым яшчэ даў спеўнік, каб я пачытала тэксты загадзя (слушна, бо магла б не ўсе тэксты разабраць, а там увесь спектакль складаецца з песень).
Спектакль - сучаснае спеўна-пластычнае мастацтва, своеасаблівы аповед з метафарычнымі ілюстрацыямі на тэму нараджэння дзіцяці. Шмат цікавых сцэнаграфічных знаходак (мяне асабліва ўразіла сцэна пад песню пра рэўнасць аднаго брата да другога: паказалі гэта праз змаганне двух мужчын, якія нібыта зрасліся галовамі). З прадметаў, вырабленых да спектакля, мяне ўразілі металічныя сабакі (такія б у якім Дзікім паляванні глядзеліся б як родныя). Некаторыя сцэны былі creepy для мяне.
З мінусаў, асабіста для мяне, - вельмі.многа.чорнага. Амаль усё чорнае. Стылёва, так, але ж і душыць. І амаль усе песні мінорныя (тут нічога асабліва не зробіш - як кажуць, не мы такія, жыццё такое). Але ж можна было аранжыроўкай не настолькі ўзмацняць. Аднак гэта ўсё на мой густ, і я тут не самы абазнаны тэатрал)