Меняются и время и мечты,
Меняются как время представления.
Изменчивы под солнцем все явления
И мир всечасно видишь новым ты.

Во всём и всюду новые черты,
Но для надежды нет осуществления.
От счастья остаётся сожаление,
От горя - только чувство пустоты.

Уйдёт зима, уйдут снега и холод
И мир весной, как прежде, станет молод.
Но есть закон,
Все обратится в тлен.

Само веселье слёз не уничтожит
И страшно то, что час пробьет, быть может,
Когда не станет
В мире перемен...

(c) Luís Vaz de Camões

Սրանով սկսեց օրս, սրանով էլ վերջացավ: Ինչու՞ է անկեղծությունն ինքս իմ հետ բերում միայն դատարկության ու հուսահատության: Մի՞թե ես արդեն չափազանց խելոք եմ հասարակ մահկանացու լինելու համար:
Ուֆ: Վաղուց հոգնել եմ հույս ունենալուց, որ ինձ կհասկանան: Հոգնել եմ հույս ունենալուց, որ կսովորեմ ինքս ինձ արտահայտել:
Հոգնել եմ նրանից, որ ինձ օգտագործում են: Հոգնել եմ խաբվելուց: Հոգնել եմ տարբեր ինտրիգներից: Հոգնել եմ մարդկային հիմարությունից: Հոգնել եմ իմաստ որոնելուց այնտեղ, որտեղ այն չկա:
Ավելի լավ է նստեմ տանը, ծխեմ, գինի խմել ու խնձոր ուտեմ, վրեն դարչին լցնելով: Դրանից լավ դեղ դեպրեսսիայի դեմ չկա:
Հարբած էմ հազի դեղից ու ուժեղ ալկոհոլային կոկտեյլից: Փաստորեն, էլի սկսել եմ խմել: Վատ չի:

Давлю в себе чувства к Джанис. Пусть все думают, что все прошло.

Агрегатное состояние Walking up the hill tonight...