На гэты спектакль мы мусілі схадзіць у мінулым годзе, але тады прыйшла пандэмія. А потым у цэлым было ні да чаго...
Карацей кажучы, вось, дайшла нарэшце, Леск "давёў".

У цэлым цікавая пастаноўка, але наклалася тое, што гэта быў панядзелак перад канцом майго двухтыднёвага спрынта на працы, і на працы не ўсё паспявала (гэтым разам, дарэчы, таксама не паспяваю, але калі гэта другі раз, то ўжо не так страшна), і я ў ноч на той панядзелак не надта добра спала. Шчыра кажу: калі ў залі выключалі святло, была вялікая спакуса заплюшчыць вочы і задрамаць.
Таму якіясьці слаі сэнсаў ад мяне збеглі - ці да мяне не дабраліся. Але ў цэлым прыгожа зроблена, гэткае сучаснае мастацтва, якое можна глядзець, нават калі цалкам не "даганяеш", што адбываецца)
Адзіная, што было для мяне дакладным "не" - гэта сцэна гвалту. Не з-за таго, што яна была дрэнная, а з-за таго, што я такое дрэнна пераношу. Мне нават ад намёкаў на гвалт ніякавата. Гэткі асабісты пункцік.
А спектакль добры, толькі глядзець яго лепш не ў стомленым стане (але я другі раз не пайду, бо гл. вышэй).