Усё ж такі лёс мусіць існаваць? Бо калі б усё ішло па першапачатковым плане, то я б Даніэля не ўбачыла, бо ранкам суботы ўжо б выляцела да Варшавы. Але планы выпадковы змяніліся, я змяніла квіткі на самалёт, і ў мяне ўтварылася цэлая субота ў Парыжу. Квіток на вечар я купіла адразу пасля змены планаў - на першы рад, крыху збоку. Вельмі добрае месца, наогул раю першы рад, калі ў вас не вельмі добры зрок, як у мяне, і вы любіце разглядаць міміку актораў, як я. І квіткі на першыя чатыры рады троху таннейшыя - мусіць, лічыцца, што ў іх горшы агляд сцэны з-за таго, што яна высокая.
Другі квіток, на дзённы спектакль, я купіла проста перад ім, калі прыехала глядзець, які будзе каст. Рашэнне, што трэба так зрабіць, было прынятае адразу пасле (ці перад) чацвярговым спектаклем, калі мне выпаў Саляль (нічога асабістага, проста ён не Даніэль).
Перадгісторыя. Увесь час, што я была ў Парыжы, надвор'е было цудоўнае (часам нават занадта цудоўнае, улічваючы, што я прыехала з зімы і ў бацінках). А ранкам суботы, калі мне трэба было змяняць атэлі, ішоў дождж. Не, не проста ішоў. Ён ліў, натуральна як з вядра. А я трохі перабольшыла з кніжкамі, і новая сукенка, зараза такая, аб'ёмная і цяжка ўпіхваецца (але прыгожая і мне пасуе). Карацей, на парасон рук мне не хапіла. Добра, што куртка не прамакае (гэта быў сапраўдны краш-тэст для яе), але ўсё адно прыемнага мала. Дый штаны і бацінкі такі прамакаюць. І калі з метро ў Парыжы ў мяне праблем не было ні разу, то з мапамі... Колькі разоў я ішла ў супрацьлеглы бок ад патрэбнага - не хопіць пальцаў на руках, мусіць. Але калі ты ідзеш не ў той бок пад дажджом, і экран тэлефона пачынае рэагаваць на кроплі вады ад дажджу... Ну, я дайшла. І мне нават паабяцалі засяліць мяне раней (дарэчы, проста цудоўная жанчына была на рэцэпцыі, мы яшчэ потым троху паразмаўлялі пра свет і падзеі ў ім). Але ўсё адно заставалася яшчэ некалькі гадзін. Але цяпер у мяне былі вольныя для парасона рукі)
Карацей, я кінула рэчы ў пакой і рушыла назад (мой першы гатэль быў блізка на Палацу кангрэсаў, а другі - бліжэй да Gare du Nord) да Палаца кангрэсаў. І нават дождж пераціх (наогул я лічу, што гэта Парыж плакаў, што я яго неўзабаве пакіну - таму што нашае каханне з Парыжам узаемнае!)). І Даніэль быў у касце! Увесь каст быў з першага складу, акрамя Фебюса, на ролю якога быў заяўлены Эрык, які ў чацвер граў Грэнгуара.
Квіток я купіла на бліжэйшае з магчымых месца - атрымалася недалёка (рад дзявяты прыкладна), але збоку. Троху дзьмула з дзвярэй (на мокрыя ногі, ага), і яшчэ справа ад мяне сядзеў хлопец, які відавочна не хацеў там сядзець. Ведаеце, бываюць на любым культурным мерапрыемстве такія асобы, чамусьці заўсёды яны мужчынскага полу, якія сядзяць увеьс спектакль/канцэрт з выглядам вязняў. Не надта люблю побач з такімі сядзець) Але я ўсё адно голасна падтрымлівала каст) Народу было больш, чым у чацвер? І, можа, нават больш, чым вечарам.
Па касце. Жан Марко з прозвішчам, якое я не вазьмуся транскрыбаваць, вельмі добры Грэнгуар. У прамым параўнанні Эрык усё ж прайграе. А вось Фебюсы зайшлі абодва - у Эрыка ён больш мяккі быццам. Магчыма, з-за голаса такое ўражанне)
Даніэль. Божа мой, які голас. У 74 гады. Такі ж моцны і прыгожы. Ну, і сам Даніэль прыгожы таксама Ужо аднаго спектакля дастаткова, каб усе выдаткі на паездку палічыць апраўданымі. Я спрабавала запісваць відэа на фоцік, здаецца, няблага атрымалася, але пакуль не скідвала. У Ваве не паспею, можа, у Вільнюсе, ці ўжо дома. Агляд сцэны ў мяне быў у цэлым добрым, толькі што адна галава наперадзе часам замінала.
Пасля спектакля я пайшла да stage door і пратырчала там каля гадзіны. Бачыла шмат танцораў і Алізі Лалан, якая выходзіла за ежай (маленькая і такая міленькая!). Даніэля не было (спойлер: ён, мусіць, гэты выхад наогул не выкарыстоўвае), і было незразумела, ці то яго не чакаць, таму што ён грае вечарам, не чакаць, таму што ён сышоў іншым шляхам, ці чакаць. У рэшце рэшт я запытала ў нейкай мадам пра Даніэля, яна спачатку сказала, што не ведае, а потым выйшла і сказала, што ён грае вечарам. І я з чыстай душой пайшла есці, бо нармальна ела мінулым разам я на сняданку ў атэлі) Пакуль стаяла, троху паразмаўляла з дзяўчынай з Тайваня. Яна прыехала адмыслова дзеля спектаклю (як і я, калі не лічыць, што мне патрэбны быў не проста спектакль, але Даніэль у ім вельмі пажадана).
Вечаровы спектакль быў агонь. Я сабрала ўсіх пакемонаў, то бок галоўны склад спектакля. Месца было добрым, ніякіх галоў наперадзе. Побач сядзела сям'я, добра знаёмая з мюзіклам (бацькі, напэўна, на арыгінальны склад хадзілі 25 год таму). Карацей, супер. І мне з першага рада было добра ўсё відаць. Відэа я амаль не здымала (толькі троху на тэлефон для сторыз), затое спрабавала фоткаць фоцікам. Не ведаю, што атрымалася, але ўсё адно павінна быць лепш, чым на тэлефон.
Які ж гэта цуд. І калі на паклонах ўся заля спявае Les temps des cathedrales <3 Я б спявала наогул увесь спектакль, але нядобра замінаць людзям глядзець)
І Даніэль <3 Гэты голас, гэты чалавек <3 L'enfer où tu iras, j'irais aussi et ce sera mon paradis <3 (Не, я не маю на ўвазе, што Даніэль ідзе ў пекла, і наогул у мяне крызіс веры ўжо некалькі год, але мне вельмі падабаецца гэтая цытата).
А яшчэ! Я зашыпперыла Фрало з Грэнгуарам. Знянацку. Дакладней, з нацку, бо па спектаклі яны відавочна нармальна камунікуюць, і Грэнгуар быццам лічыць Фрало ў цэлым няблагім хлопцам, а потым ягонае расчараванне, калі Фрало аддае загад парушыць права на прытулак. Мне здаецца, іх раней шыперылі? На колькі год я спазнілася?) Карацей, калі раптам хто ведае, дзе можна пачытаць, накіруйце мяне, калі ласка.
Блін, ажно раман захацелася перачытаць. Калі я ўжо вывучу французскую, каб чытаць у арыгінале?..
Спектакль - любоў, каст - любоў, пастаноўка, артысты балета і акрабаты - любоў. Ад асвятлення ў некаторых момантах мурашкі бегалі.
А пасля спектакля я больш за гадзіну прастаяла ля stage door, каб Даніэля там не сустрэць Насамрэч не страшна, проста ў мяне ёсць такое selfish жаданне падзякаваць яму асабіста. Яго голас выратоўвае ў цяжкія моманты. Значыць - сустрэнемся яшчэ ў будучыні)
Бачыла Ібу, Алізі, Анжэла (божачкі, які ён абаяльны, і які ў яго прыемны голас, калі ён проста гаворыць) і Жан Марка (ён выходзіў апошнім, пасля нас усіх выгналі і Палас кангрэсаў зачынілі). Жан Марка невысокі і візуальна лапачка) Яшчэ ў яго прыгожае паліто. Ахоўнікі Палаца таксама лапачкі, тусілі апошнія паўгадзіны з намі і перыядычна хадзілі правяраць, ці засталіся яшчэ артысты (ці час нас выганяць). Чакалі я, дзяўчына з Тайваня, яшчэ некалькі дзяўчын і хлопец з Кітая, і група з Расіі (можа, яны ў Францыі жывуць, але рускія. Дарэчы, нейкім невядомым чынам рускія за мяжой адрозніваюцца ад украінцаў-беларусаў, нават калі ўсе па-руску размаўляюць. Высакамернасцю, ці чым... )
Карацей, шкадую толькі пра тое, што на паклонах не падыйшла да цэнтра (была магчымасць) і не крыкнула Daniel je vous aime =) А была, была такая думка! Калі б ведала, што на stage door не злаўлю, дакладна б крыкнула
Ну што, да наступнага разу?

Во, ужо амаль месяц прайшоў, а я яшчэ нічога не напісала.
Л. доўга намагаўся, і нарэшце мяне вывеў на спектакль, які яму вельмі падабаецца. Перад гэтым яшчэ даў спеўнік, каб я пачытала тэксты загадзя (слушна, бо магла б не ўсе тэксты разабраць, а там увесь спектакль складаецца з песень).
Спектакль - сучаснае спеўна-пластычнае мастацтва, своеасаблівы аповед з метафарычнымі ілюстрацыямі на тэму нараджэння дзіцяці. Шмат цікавых сцэнаграфічных знаходак (мяне асабліва ўразіла сцэна пад песню пра рэўнасць аднаго брата да другога: паказалі гэта праз змаганне двух мужчын, якія нібыта зрасліся галовамі). З прадметаў, вырабленых да спектакля, мяне ўразілі металічныя сабакі (такія б у якім Дзікім паляванні глядзеліся б як родныя). Некаторыя сцэны былі creepy для мяне.
З мінусаў, асабіста для мяне, - вельмі.многа.чорнага. Амаль усё чорнае. Стылёва, так, але ж і душыць. І амаль усе песні мінорныя (тут нічога асабліва не зробіш - як кажуць, не мы такія, жыццё такое). Але ж можна было аранжыроўкай не настолькі ўзмацняць. Аднак гэта ўсё на мой густ, і я тут не самы абазнаны тэатрал)

Сёння ўсе схадзілі на дзіцячы спектакль - Л. рэкамендаваў.
Трэба сказаць, што гэта гісторыя ў дзяцінстве зрабіла на мяне складанае ўражанне, я нават не дачытала (глянула толькі ў канец, што ўсё добра скончылася). Была такая сіняя кніжка, там былі Пітэр Пэн, яшчэ нешта (магчыма, першая гісторыя пра Мэры Попінс?) - і Цім Талер. І вось гісторыя пра Ціма мне вельмі цяжка "заходзіла". Можа нават не сама гісторыя, а якім чынам яна расказвалася? Не памятаю, другую спробу прачытаць я не рабіла.
Адзінае, што я помню з кніжкі - гэта сцэна, дзе дзядзька і цётка прывялі Ціма ў цырк, каб хоць там ён рассмяяўся, і той плакаў у далоні, бо такім чынам гукі плачу падобныя на смех.

Спектакль, як мне падалося, троху спрошчаны (па меншай меры ні дзядзькі, ні цёткі, ні цырку там не было), і гэткага прыгнятальнага ўражання не было (але ж я і не мэтавая аўдыторыя ўсё ж такі), але героі вельмі выразныя, і "краткавы незнаёмец" выразны атрымаўся. Лялькі цудоўныя, песенькі для спектакля таксама, і узаемадзеянне з заляй поўнай дзяцей добрае. Інтэрактыў таксама ў наяўнасці
Карацей, спектакль добры, для дзяцей, напэўна, і страшна месцамі. А мне раптам захацелася перачытаць аповесць) Цікава, ці перакладалі яе на беларускую мову.

Л. вывеў мяне ў тэатр нарэшце. Збіраўся разам з бацькамі ў мінулым месяцы, але акурат тады я была на супорце, і па законе Мёрфі нейкі інцыдэнт абавязкова прыляцеў бы, калі б я пайшла ў тэатр)
Але так я пабачыла, здаецца, лепшы каст.

Спектакль па п'есе Марціна МакДонаха, ставіў Аляксандр Гарцуеў. Класічная пастаноўка, як сказаў Л. Але я люблю класіку)
Насамрэч вельмі добры спектакль, выдатна гралі акторы. А вось галоўную тэму парай слоў і не акрэсліш. Дакладна ёсць штосьці пра пошук сябе ў прасторы і грамадстве і сцвярджэнне сябе там - першае паказваецца праз Калеку Білі, другое праз Хэлен. І адкрытае пытанне, ці заўсёды патрэбная праўда, асабліва калі яна можа нарабіць бяды.

Вельмі выразныя ўсе персанажы, і акторскі ансамбль граў проста бездакорна (і, дарэчы, на паклонах па некаторых было вельмі бачна, калі яны выйшлі з роляў у "сябе". Цікавы досвед).
Арцём Курэнь у ролі Калекі Білі - гэта проста ваў. Роля дакладна патрабуе многа высілкаў, у тым ліку фізічных - кожнае імгненне памятаць пра фізічныя асаблівасці персанажа, не забывацца ні пра якую. Ён на тры гадзіны стаў калекам сапраўды. Мае апладысменты.
Кейт (Вераніка Буслаева) і Эйлін (Людміла Сідаркевіч), цёткі ("прыёмныя", калі можна так сказаць) Калекі Білі. Яны разам трымаюць карчму, разам выхоўвалі Білі, калі ягоныя бацькі загінулі, і я амаль увесь спектакль радасна пішчала (у думках), што насамрэч яны пара. Вельмі выразныя жанчыны. Эйлін больш суровая, чымсьці нагадвала мне МакГонагал. Кейт больш мяккая, чуллівая. Прыгожая пара)
Джоні Пустабрэх (Сяргей Шымко) - персанаж, які напачатку смяшыў, потым увесь спектакль вар'яваў, а напрыканцы ўскрыўся адзін "восьгэтапаварот", які зусім з нечаканага боку паказаў персанажа. Вельмі цікавы персанаж, і таксама выдатная ігра.
Хэлен Чума (Ганна Семяняка) - о, у пэўных момантах яна мяне нават напалохала xd Сапраўды чума) Напрыканцы спектакля таксама нечакана адкрылася з іншага боку. Сцэна з яйкамі была агонь.
Бартлі (Дзмітрый Давідовіч), брат Хэлен - не вельмі разумны, але сэрцам добры хлопец. Сцэны з ім і Хэлен вельмі цікавыя былі з пункту гледжання дынамікі. Ён адзін з тых, што вельмі выразна пераўвасобіўся (ці, наадварот, перавысабіўся) на паклонах.
Малыш Бобі (Максім Брагінец) - у першай сцэне, дзе ён з'явіўся, падаўся вельмі суровым і нават небяспечным, але потым раскрылася ягонае сапраўды добрае нутро. (А пазней пацвердзілася, што ён можа ўсё ж такі былі небяспечным.) Калі цікава, Малыш Бобі - брутальны лысы мужчына з рудой барадой)
Доктар (Максім Карасцялёў) - здавалася б, адназначна станоўчы герой, але напрыканцы спектакля ў адной сцэне пытанні да яго ўсё ж узніклі. Добры доктар, тым не менш.
Мамаша Джоні (Таццяна Мархель) - не вельмі вялікая, аднак вельмі выразная роля. Вечна п'яная бабулька, якая тым не менш захоўвае цвярозы розум (напэўна, толькі у спектаклі такое магчыма).

У цэлым вельмі гарманічны спектакль, які дае матэрыял, над якім варта падумаць. Сцэнаграфія таксама быццам простая, аднак удалая і пасуе дзеянням, якія адбываюцца на сцэне.

Ісці мусіў Л. (зрэшты, квіток ён браў сабе), але аккурат атрымаў моцны прыступ алергіі, таму ў пятніцу ў тэатр знязацку паехала я. Спектакль я бачыла раней, ён мне спадабаўся, таму ў цэлым я была не супраць. Тым больш што з новым тралейбусам на цэнтру цяпер ехаць без перасадак і хутчэй.


Спектакль пастаўлены паводле апавяданняў Булгакава з цыклу, уласна, "Записки юного врача", плюс яшчэ апавяданне "Морфій". Атрымаўся ў выніку вельмі цэласны твор, да таго ж з шыкоўнай рэалізацыяй. Квіток быў у сярэдзіну першага рада, я яшчэ ўзяла з сабою новыя акуляры, таму бачыла ўсё, што на сцэне вельмі добра. Адное што ў спектаклі часам дзеянне адбываецца ў самых кутках (правым і левым) на сцэне, дзе з аднаго боку нібы камора з усякімі медыцынскімі растворамі, а другога - нібы палаты з хворымі.
Здолела запісаць на дыктафон некалькі песень са спектаклю - яны там надта цікавыя і незвычайные, спявае альтэр-эга галоўнага героя ў выглядзе (мяркую) ягонай няшчаснай любові (кінула яго).

З другога прагляду спектакль нічога не згубіў, граюць не горш, як пасля прэм'еры. А спектакль сапраўды добры. Першы акт (значна даўжэйшы) хутчэй гумарыстычны, а ў другім морфій усё больш паказвае свой уплыў на асобу. Хэпі-энда, канешне, у спектаклі няма.

В пятницу мы должны были идти в театр, но площадка, которую театр арендует, внезапно отказала в аренде в этот самый день. Так что поход переносится на неопределенный срок (ходят слухи, что театру с февраля не дают "гастрольки", без которых нельзя проводить мероприятия - другие частные театры уже были "под раздачей", но то, что один из них недавно снова начал показывать спектакли, немного обнадеживает).

Но поскольку я так и не написала про поход на премьеру... Вот он, знак, как говорится.

Территория Мюзикла, "Фигаро"
Премьера была 29 июля 2021 года (или 28-го? если пост в инсте я написала после полуночи).
У меня было много опасений по поводу этого спектакля, не в последнюю очередь потому, что когда Анастасия Гриненко берется за либретто сама, может получиться крайне спорная, мягко говоря, вещь. Ну и идея собрать разную музыку в нечто целое... Короче, я сомневалась, что получится хорошо.
А зря.
Наверное, не последнюю роль в этом выграло то, что А. Гриненко от оригинала Бомарше решила не отходить) Почти.
Визуально и идейно спектакль несколько эклектичный, я бы сказала: оригинальный сюжет Бомарше в декорациях заброшенного парка аттракционов с внезапными вкраплениями "уровень загрязнения превышает норму", что намекает на нечто надвигающееся (что персонажи успешно игнорируют), костюмы и грим от комедии дель арте (если не путаю, искусствовед из меня фиговый) вместе с классикой русского рока - и тем не менее все вместе смотрится органично. Может, та самая магия музыки. Может, вера актеров в спектакль. Может, магия Как бы то ни было, спектакль состоялся и звучал уже на первом же показе. К сожалению, общекоронные времена и прочее разное не способствуют походам в театр, и после премьеры я на спектакле не была (а как собралась - переносят на неопределенное время; буду надеяться, что все-таки Фигаро еще зазвучит в Минске).
И я бы хотела поблагодарить создателей спектакля за то, что открыли мне группу Крематорий. Это все-таки не мое детство, я помладше создателей спектакля, и как-то этот пласт музыки прошел мимо меня. И "Опиум для никого" - единственный минус песни в том, что Агата Кристи поет ее хуже, чем Дмитрий Якубович, а студийки Якубовича нету . Вообще, кстати говоря, в спектакле кроме рока есть парочка арий из разных зарубежных мюзиклов (например, достаточно популярная в этом сезоне в фк Be Italian), есть знаменитая ария Фигаро в ремиксе, и даже рэп на оригинальные стихи Бомарше. Короче, эклектика, но при этом все на своем месте.
А, и живая скрипка.
От скрипки перейду к исполнителям.

Что еще сделала А.Гриненко - это ввела Джокера, который является рассказчиком, невидимым для героев, начинает и завершает спектакль. И это получился хороший ход - учитывая, что спектакль чуть больше, чем пьеса Бомарше, Джокер обеспечивает целостность. На премьере Джокера играл Эдуард Вайнилович, и у него получился блестящий Джокер - вокально в том числе. Кстати, спектакль открывается песней "Мусорный ветер" группы Крематорий, первый куплет которой поет Джокер.
Фигаро - Артем Пинчук - и Сюзанна - Ксения Хорошкевич были хороши, Ксения отдельно хороша вокально в песне про звезду Жанны Агузаровой (ну и да, Ксения вокально сильнее Агузаровой; и опять студийки нету...).
Илона Казакевич была органична в роли графини, не помню, каким был этот персонаж в пьесе (честно говоря, пьесу я читала очень давно), но эта графиня получилась очаровательно мило-глупой. Дмитрий Якубович в роли графа хорош, и вокально тоже хорош (я переживала, что, как у него часто бывает, к премьере он посадит голос, но обошлось). "Опиум для никого" - one love, и песню Би-2 они с Пинчуком огненно исполнили.
Яркими были и Керубино Георгий Ракито (кстати, это была его первая роль) и Фаншетта Диана Флеер (она же в безымянной роли также играла на скрипке), у них было достаточно комических моментов.
Антонио Алексей Карпец появлялся эпизодически, Марселина запомнилась в основном той самой арией Be Italian - и хотя я очень-очень люблю Светлану Мациевскую, хотелось бы увидеть в этой роли и Ольгу Росса. Надеюсь, у меня еще будет такая возможность.
Еще три девушки "второго плана" получили имена для программки, но с личностями как-то не очень получилось, по крайней мере на премьере. Может, дальше все же получилось как-то "разукрасить" персонажей.
Кстати, о разукрасить - костюмы обалденные, и очень красивый свет - но, к сожалению, с "выходом в зал". Не люблю, когда светят в зал во время спектаклей и концертов, глазам больно( Ну, и сложновато смотреть на сцену, когда по тебе постоянно фигачат прожектором. Но с балкона, где мы сидели, было красиво, да xd

В целом мне очень понравился спектакль, я получила новые песни в плейлист, и все-таки буду надеяться, что первый раз не был последним и спектакль я еще увижу.

Такой насыщенный событиями/новостями вечер получился, что еще не все переварила.
Когда ехала на презентацию грядущей премьеры ТМ, мне написала Тарре, что, мол второй сезон Оменсов подтвердили. Я прям в маршрутке уронила челюсть и мысленно начала бельчить, что все пропало испортят. Сходила в твиттер Геймана, посмотрела на твит. Потом Тарре еще скинула ссылку на статью, вроде как Гейман остается у руля - ну, буду верить пока, что не испортят...

Потом была презентация, про нее чуть ниже напишу (думала отдельным постом, но не буду разделяться, наверное).
А потом я зашла в инст - а там без предупреждения выкатили распределение по этапам гран-при. Я уже совсем забыла, что оно должно быть, и вообще отползла от фк к Монескинам. А тут хдыщ - Юзу на НЧК и Капе. Правда, Капа внезапно в Сочах, а не в Мск. Хотя я в глубине души надеялась, что у Юзу будут недоступные мне этапы, чтобы не так обидно было не попасть. А тут вот так. Хотя хз, насколько Сочи доступные (в плане добирательства точно хуже), и совсем хз, что будет к концу ноября и с т. зр. пандемии, и с т. зр. наших клоунов с топорами, и с т. зр. моего финансового положения. Ну, буду держать в уме.
Вообще распределение странное какое-то, и по тому, у кого 1/2 этапа, и кто куда попал. Ну да ладно.
ЗЫ: еще есть слух, что у него будет программа под Merry Christmas, Mr Lawrence, но хз, откуда слух, может, и просто чьи-то хотелки.

---
Презентация грядущего "мюзикла-пастиччо" Фигаро от Территории мюзикла проходило в дворике Музея Якуба Коласа (и я не знала, что там такой милый дворик-садик за музеем). Сначала Анастасия Гриненко и Дима Якубович рассказали о мюзикле и идее в целом, потом показали несколько номеров, потом поотвечали на вопросы "из зала" (задала пару вопросов - божечки, как я коряво говорю, не лучше, чем по-английски ).
Планируется что-то дико эклектичное. На основе пьесы Бомарше (и с использованием перевода в духе того времени), с музыкой Агаты Кристи, Крематория, Агузаровой, отдельных арий из других мюзиклов, которые с точки зрения авторов подходят к идее и героям... Это все в постапокалиптичных декорациях и в таком же свете (декораций и света сегодня, понятное дело, не было). Но в костюмах эпохи Бомарше с налетов цирковой темы. Не знаю, что у них в итоге выйдет, ибо стоит признать, что иногда Гриненко заносит так, что ой-ёй-ёй. Но песня "Опиум для никого" в исполнении Якубовича у меня в голове так и застряла))
Надо будет все же сходить на премьеру и посмотреть, что у них вышло.

ЗЫ: Эдик будет играть Джокера, который не знаю что делает в сюжете Фигаро, но что-то, видимо, делает.

Открыла вчера театральный сезон В мае, ага. Ну, как вышло... Если бы не этот концерт, то и не выбралась бы. Но все-таки юбилей Якубовича (сам день рождения у него 30 апреля был) - это то, что не стоит пропускать. Все-таки большой кусок моей жизни Так что пост будет наполовину ностальгичный, наполовину о концерте.
А на затравку фоточки (преимущественно фоткал Лекс, у него камера на телефоне лучше).

Посмотреть эту публикацию в Instagram

Публикация от Angy (@angyle3)

А теперь к концерту.


Хорошо, что выбралась. Концерт получился разнообразным, и юбиляр показал себя с разных сторон - и все хорошие
Но в маске три часа сидеть было тяжко.

Да, я купила цветы и очень боялась, что они в товарном виде не доживут до конца концерта - и воспользовалась моментом, когда Базилио и Алина шли по залу и подарила тогда xdd
А после поклонов Якубовича подняли на руки и качали xd И не уронили, что важно!)