Цікава, мусіць, недзе ў белмоўным фанфікавым асяроддзі (дзе б яно ні знаходзілася) праходзіць акцыя "пакінь каментар да беларускамоўнага фіка", бо цягам апошніх пары дзён пад адным з маіх старых фікаў з'явілася ажно 3 (!) каментара на беларускай. Магчыма, гэты фік патрапіў у нейкую падборку "каментуй іх"? Бо ён, здаецца, нічым значным не выдзяляецца.
Цікава, але прыемна.

А яшчэ ў мяне знайшоўся сашыпер Габі/Мэдзі! І, здаецца, з Японіі, судзячы па смайліках. Ну што, ёсць нагода натхніцца

Але зараз у мяне 2 пачатых фіка (насамрэч тры, але адзін відавочна трэба перарабляць, бо я там даўно захрасла), адзін з якіх мусіў быць кароткім, але пішацца вельмі марудна.

Памяншаю дозу антыпсіхотыка і спадзяюся, што разам з гэтым ідэі вернуцца. Я ўсё ж мяркую, што крызіс ідэй у мяне праз яго, бо ад іншага было падобнае, толькі ў больш суровай форме.

Хадзілі ўсе разам, і так сталася, што гэта быў "зялёны" спектакль - першы раз пашчасціла хоць дзе пабачыць зялёны спектакль) Л. кажа, што звычайны спектакль больш сур'ёзны, але мне спадабаўся той варыянт, што мы ўбачылі. Па-святочнаму) Часам на сцэне былі па два акторы адной ролі)
П'есу Гогаля я не чытала, то "спойлераў" не было, але ў другім акце я здагадалася, чым скончыцца (прыемнае адчуванне, лол). Гралі заўзята, месцамі, вядома, з імправізацыямі. Цікава было глядзець, як у другім акце змяніўся персанаж, які па сцэнары ўдаваў сябе іншым у першым акце.
Галоўны герой нагадваў візуальна Маляваныча. Адзін з іншых - Бена Уішаў гадоў 15 таму)
Афармленне спектакля цікавае, здаецца б адзін пакой, але функцыянальна шмат розных штуковін)
І шампанскае ў актораў, здаецца, было сапраўднае тады)) І камеа невядомай прыбіральшчыцы, якая з'яўлялася з усіх дзірак цягам спектакля))

Мне ў выніку вельмі спадабалася.

Раней думала, што расплачуся, калі прыеду ў Варшаву пасля ўсяго. Але не.
Пачуваюся дома. Дзіўна, але я гэтак пачувалася і калі першы раз да Варшавы прыехала.
А ў Парыжы будзе +9,там можна і паплакаць

Нешта падумалася раптам, што калі параўноўваць кнігу і мюзікл/фільм 2004 года, то бок характары галоўных герояў, то параўнанне, з майго пункту гледжання, не на карысць мюзікла. Пры тым, што ў мюзікле Прывід быццам ні ў чым такім не вінаваты (з дзяцінства яго паказвалі ў цырку як пачвару, але ён збег, прыдушыўшы ахоўніка), але ён больш жорсткі - забівае Жазэфа Буке за тое, што той за ім сачыў, потым забівае саліста проста каб выйсці на сцэну замест яго. У кнізе жа Эрык паказваецца больш небяспечным і быццам без спачування да роду людскога - але ж падчас дзеяння ён наўмысна нікога не забівае (адзінае што Філіп, брат Рауля, пад пытаннем): Жазэф Бюке вешаецца сам, патрапіўшы ў катавальню, калі сачыў за Прывідам на трэцім ярусе падвалаў. Эрык толькі выцягвае яго адтуль (бо труп яму, відавочна, не патрэбны). А калі для выкрадання Крысціны яму спатрэбіўся доступ да пультоў свету і чагосьці яшчэ, то ён іх нейкім чынам напаіў да непрытомнасці. Хаця здавалася б.
Крысціны таксама розныя. У кніжнай больш спачування, нават прытым, што кніжны Прывід значна менш прыемны на твар (і навобмацак - было там нешта пра халодныя рукі). Калі Рауль прапануе бегчы адразу, то яна адмаўляецца, бо не хоча вось так разбіваць Эрыку сэрца - хоць у іх выпадку прамаруджанне сапраўды небяспечнае. Крысціна з мюзікла ж пагаджаецца стаць прынадай, каб жандармы маглі схапіць Прывіда, пры гэтым яшчэ спяваючы he kills without a thought, he murders all that good.
Раулі, дарэчы, таксама розняцца - можа, найбольш за ўсё. Кніжны - вельмі далікатны, хаця служыў на марскім флоце і збіраўся ў экспедыцыю ажно на Паўночны полюс (але замест гэтага збег з Крысцінай), часам нерашучы, часам вельмі рашучы, аднак усё ж ніякім чынам не думаў паляваць на Прывіда, узяўшы каханую за жыўца. Дарэчы, па Раулю добра бачна, што напачатку 20 стагоддзя мужчынам не было ганебна плакаць і праяўляць усялякія пачуцці. І куды ўсё падзелася?..
У мюзікле пра Рауля мы ведаем толькі тое, што ён віконт, і што ведае Крысціну з маленства (як і ў кнізе). Ён не надта ўважлівы да словаў/намераў Крысціны (першая сустрэча ў грымёрцы, калі Крысціна кажа, што яна не можа сёння нікуды пайсці вячэраць, ён толькі смяецца і паўтарае пра пяць хвілін), а потым, як я ўжо вышэй пісала двойчы, вырашае выкарыстаць Крысціну як прынаду ў паляванні на Прывіда, пад соўсам, быццам пакуль той жывы, ім не будзе спакою. Ну... Не, Рауля з мюзікла я катэгарычна не люблю.

Нашая пухнаценькая ўлюбёніца памерла сёння ранкам.
Не здолелі яе ўратаваць, падоўжыць ейнае жыццё...
Недастатковасць нырак страшная хвароба.

Сёння ўсе схадзілі на дзіцячы спектакль - Л. рэкамендаваў.
Трэба сказаць, што гэта гісторыя ў дзяцінстве зрабіла на мяне складанае ўражанне, я нават не дачытала (глянула толькі ў канец, што ўсё добра скончылася). Была такая сіняя кніжка, там былі Пітэр Пэн, яшчэ нешта (магчыма, першая гісторыя пра Мэры Попінс?) - і Цім Талер. І вось гісторыя пра Ціма мне вельмі цяжка "заходзіла". Можа нават не сама гісторыя, а якім чынам яна расказвалася? Не памятаю, другую спробу прачытаць я не рабіла.
Адзінае, што я помню з кніжкі - гэта сцэна, дзе дзядзька і цётка прывялі Ціма ў цырк, каб хоць там ён рассмяяўся, і той плакаў у далоні, бо такім чынам гукі плачу падобныя на смех.

Спектакль, як мне падалося, троху спрошчаны (па меншай меры ні дзядзькі, ні цёткі, ні цырку там не было), і гэткага прыгнятальнага ўражання не было (але ж я і не мэтавая аўдыторыя ўсё ж такі), але героі вельмі выразныя, і "краткавы незнаёмец" выразны атрымаўся. Лялькі цудоўныя, песенькі для спектакля таксама, і узаемадзеянне з заляй поўнай дзяцей добрае. Інтэрактыў таксама ў наяўнасці
Карацей, спектакль добры, для дзяцей, напэўна, і страшна месцамі. А мне раптам захацелася перачытаць аповесць) Цікава, ці перакладалі яе на беларускую мову.

Учора паглядзелі фільм "Чалавек, якога завуць Увэ" (у расійскім перакладзе "Вторая жизнь Уве", і насамрэч гэта няўдалы пераклад, бо фармуе памылковыя чаканні ад фільма). Вельмі добры фільм, але для мяне цяжкаваты атрымаўся - не ў плане ўспрыняцця, а па эмацыянальным уздзеянні.
Насамрэч цікава пабудаваны фільм, спачатку нам паказваюць Увэ ўжо ў сталым узросце (недзе ў раёне 60 гадоў), і ствараецца нейкі непрывабны вобраз - буркатлівы дзед, якога не пажадаеш мець суседам. Але с ходам фільма адносіны да героя змяняюцца дыяметральна, калі даведваешся ягоную гісторыю.
Насамрэч аб'ём п*здзеца ў жыцці Увэ зашкальвае. Маці ягоная памірае, калі ён яшчэ малы (гадоў 6-7 прыкладна). Ён застаецца з бацькам, які не прывык паказваць эмоцыі, але "гарыць" машынамі (у прыватнасці шведскім Саабам), таму Увэ слухае і запамінае ўсё пра машыны, бо тады бацька "ажывае".
Але ў дзень заканчэння школы (Увэ скончыў яе на добра і выдатна) у здарэнні на чыгунцы гіне ягоны бацька. Увэ ўладкоўваецца працаваць на месца бацькі - мыць вагоны (хаця з ягоным атэстатам мог бы вучыцца далей, але...). Потым новая навалач - "бюракраты" (вось не праверыла, мне здаецца, што ўсіх чынуш у фільме граюць адныя і тыя ж два акторы) кажуць, што ягоны дом трэба знесці, бо той не адпавядае стандартам. Увэ рамантуе дом, але ў суседзяў здараецца пажар, полымя перакідваецца на дом Увэ... І цяпер у яго няма яшчэ і дома. Ён ідзе на працу і кладзецца спаць у нейкі поезд, каб прачнуцца ранкам у дарозе. А ў купэ насупраць яго сядзіць маладая дзяўчына.
Long story short: гэтая дзяўчына, Соня, бачыць штосьці ў гэтым разгубленым юнаку, і яны жэняцца ўрэшце. Соня вучыцца на педагагічным, але ейны бацька таксама цікавіўся машынамі.
Здаецца, усё добра. Увэ заканчвае інжынерныя курсы, Соня вучыцца, неўзабаве пара чакае з'яўлення дзіцяці і выпраўляецца ў падарожжа, пакуль немаўля яшчэ не нарадзілася - у Іспанію, аўтобусам. І па дарозе назад здараецца страшэннае ДТЗ: аўтобус перакульваецца, Соня губляе дзіця і магчымасць хадзіць.
І зноў змаганні - знайсці школу, якая усталюе для Соні пандусы (ізноў тыя "бюракраты"), пераадолець агульная нежаданне браць на працу інваліда... Яны ўсё пераадольваюць, але сваіх дзяцей у іх няма. Але Соня працуе ў школе, а Увэ на заводзе.

А з персанажам Увэ мы знаёмімся праз паўгады пасля таго, як ад раку памірае Соня (у 58 год), і ў гэты дзень на працы яму прапаноўваюць перакваліфікавацца. Увэ ўспрымае гэта як звальненне і сыходзіць. І мае цвёрды намер адправіцца да Соні, бо тут яго ўжо быццам нічога не трымае. Але ў суседні дом заязджае новая сям'я, і ў Увэ ніяк не стрымліваецца здзейсніць свой план. У размовах з новай суседках глядач і даведваецца гісторыю Увэ (па частках).

У выніку добры фільм, але шчымлівы.

І яшчэ мяне вельмі ўразіў кот, які здымаўся ў фільме) Цікава, ці цяжка яго было здымаць і як рабілі, каб у кадры кот рабіў што трэба.

Сёння мела шчасце легальна глядзець прамую трансляцыю ашаламляльнага шоў Юзу. Па ўзроўні і якасці нагадвала хутчэй спектаклі цырку Дзю Салей, чым лядовыя шоў. Але ў адрозненне ад Дзю Салей, тут усё завязанае на адну асобу - самога Юзуру. Які, дарэчы, таксама выступіў у ролі выканаўчага прадзюсара.

Токіо Дом, 35 тысяч чалавек гледачоў толькі там. Яшчэ 30 тысяч - у кінатэатрах, дзе таксама ішла прамая трансляцыя, у Японіі, Карэі, Тайване, Ганконгу. І непадлічаная колькасць гледачоў лайвстрыму ў Японіі і за яе межамі) Цікава, ці будуць лічбы гэтых гледачоў (і мяне ў іх ліку).

Светлавыя праекцыі, жывы гук (Такійскі філарманічны аркестр, уяўляеце?), "падтанцоўка" на некаторых нумарах. Загадзя створаныя відэа, агучаныя самім Юзуру, якія вядуць праз ягоную гісторыю, праз усе балючыя моманты. (Дарэчы, хочацца асобна падзякаваць, што на трансляцыі па-за Японіяй былі англійскія субтытры - японскай я так і не ведаю).

Шоў сапраўды ашаламляльнае, асабліва для тых, хто заўзеў і падтрымліваў Юзуру на працягу гадоў яго аматарскай кар'еры ў фігурным катанні. Незвычайна прыгожае, шчымліва шчырае, вельмі Юзурупадобнае.

Я ўсё шукаю словы, каб у ціўтары ці на ютубе напісаць з тэгамі свае ўражанні і выказаць падзяку.
Магчыма, трэба пераглядзець яшчэ раз) Трансляцыя даступная да 1 сакавіка.

Юзу катаецца яшчэ лепш, хаця, падавалася б, куды ўжо лепш. Скокі лёгкія, быццам ён ляціць (можа і ляціць), а калі едзе па лёдзе, то гэта выглядае гэтак плаўна, быццам лёзамі і не датыкаецца да лёду. Паказаў самыя розныя свае бакі праз розныя праграмы - і нельга не ўразіцца, да якой ступені ён здолеў падняць сваю трываласць - ён жа той самы хлопчык, які пасля праграмы ў 4.5 хвіліны не мог аддыхацца! А сёння паказаў 2-гадзіннае шоў (канешне, не ўвесь гэты час ён быў на лёдзе, але ўсё адно гэта значна больш, чым звычайна).
У канцы першага акту гледачоў чакала Ронда. Праграма, нешчаслівы выпадак у якой ў Пекіне-2022 нанёс маральную траўму і Юзуру, і ягоным фанатам. (Калі хто не ведае, перад адрывам у 4С лязо апорнай нагі трапіла ў ямку, якую пакінуў хтосьці іншы падчас размінкі, і скок не атрымаўся, што каштавала шмат балаў і зруйнавала шансы на перамогу.) Перад Ронда была 6-хвілінная размінка, як на спаборніцтвах. Такая ж была ў Пралогу, але ж там яна была ў пачатку (і катаў Юзу Сэймэя). А тут - хвілін 40 пасля пачатку. То бок гэта не свежыя ўжо ногі. Божачкі, я, можа, на Алімпіядзе гэтак не хвалявалася, як падчас гэтай размінкі (яшчэ і музыка трывожная была) і потым падчас Ронда Гэтым часам усё пакарылася. І шчаслівы роў 35-тысячнага стадыёна - тое, што Юзуру без сумневу заслугоўвае
Яшчэ адна яркая пляма - LMEY пад жывую музыку (акрамя сімфанічнага аркестра была таксама інструментальная група, сабраная спецыяльна для шоў), і нарэшце з голасным удзелам аўдыторыі! Самы вялікі боль ад гэтай праграмы на спаборніцтвах (акрамя таго, што ў той час Юзуру актыўна заніжалі адзнакі і мэтанакіравана шукалі, за што б балаў зняць) - што акурат быў кавід, і гледачоў ці то не было, ці то ім забаранялі падтрымліваць фігурыстаў голасам.
І персанальная любоў - POTO Хаця падводка да яго была балючай.

Насамэч было цудоўна абсалютна ўсё. Адзінае, што ў другім акце бліжэй да канца не ва ўсіх скоках было добрае прызямленне, і я пачала хвалявацца за ногі Юзу (і каб толькі не траўмаваўся), ледзь не да стану, каб казаць у экран "не скачы больш!"
І самае галоўнае - тое, якім ён быў шчаслівым у канцы шоў. Ажно хацелася абняць экран лаптопа, гледзячы на ягоную ўсмешку і шчаслівыя слёзы ў кутках вачэй Як жа цудоўна, што нарэшце ён атрымаў асабіста ўсю любоў фанатаў, на самай вялікай пляцоўцы Японіі

А ўжо праз два тыдні - шоў, прысвечанае гадавіне землятрусу 2011 года. Але там ужо не сольнае шоў, то можна спадзявацца, што фізічная нагрузка будзе троху меншай (а вось маральная - наўрад ці).