Трэба напісаць - мо, калі перачытаю
Адпачынак у мяне пачаўся 9-га, і ўжо 11-га мы рушылі ў падарожжа на адзін дзень (і слушна зрабілі, бо ўвесь наступны тыдзень была спёка). Атрымалася крыху зашмат уражанняў як на адзін дзень, але ж.
Усё пачалося з таго, што мы думалі, куды б з'ездзіць па Беларусі, каб на адзін дзень (бо ўзялі новую котку з ператрымкі, ёй было б вельмі стрэсава застацца сам-насам на больш). І чамусьці ўсплыў Бабруйск - хаця там быццам і няшмат чаго ёсць (сапраўды). Тады сталі шукаць, што там ёсць побач, а гід з Брэста акурат тады выклала прыгожыя фоткі з палаца ў Жылічах. А потым і Чырвоны Бераг непадалёк адшукаўся. Ён найперш сумна вядомы мемарыялам дзіцячаму канцлагеру, але там у пасёлку захавалася таксама сядзіба Козел-Паклеўскіх.
Пачалі мы з Жылічаў. Рэстаўрацыя тамашняга палаца Булгакаў доўжылася шмат год, і афіцыйна музей яшчэ не адкрылі, але штодзень (акрамя панядзелка) штогадзіны там праводзяць экскурсіі. Рэстаўрацыя - ваў. Нават дзіўна, што грошы знайшліся, там бачна, што ўкладзена многа - і грошай, і сіл. Столі, сцены - усё выглядае шыкоўна. Аднаўлялі пакоі па фатаграфіях, абстаноўка ўся - навазробленая, рэплікі па фота. Уражвае. Пра гісторыю сям'і таксама было цікава паслухаць, шкада толькі, што на рускай мове. Фоткі я рабіла, але на ноўт не скінула яшчэ (як рабіць усё ў час? ніяк).
Побач з палацам размешчаны новы будынак Аграрнага каледжа (у савецкія часы каледж быў прама ў палацы), побач з ім былі цікавыя лавачкі - мусіць, некалі нейкі конкурс там быў, ці што.
Ёсць таксама парк, але ён яшчэ ў зусім запушчаным стане (і камары там - страх!).

Пасля Жылічаў вырашылі заехаць у Чырвоны Бераг, а пасля ўжо ў Бабруйск, дзе планавалі паабедаць.
Сядзіба ў Чырвоным Беразе таксама ў савецкія часы была Аграрным каледжам Нейкая містычная сувязь аграрных каледжаў і сядзіб (насамрэч не, проста калі гаспадары пасля рэвалюцыі ўцякалі, то іхнія маёнткі савецкая ўлада "нацыяналізавала", ну і далей як атрымлівалася). Музей цяпер проста на тэрыторыі каледжа знаходзіцца.
У адрозненне ад Жылічаў тут на рэстаўрацыю столькі грошай не выдзялялі, таму ляпніна не ў сусальным золаце, а проста белая. Затое абстаноўка пакояў зроблена прадметамі адпаведнай эпохі - большасць ахвяраваў музею нейкі мясцовы калекцыянер. Таму тут цікавей разглядаць мэблю і ўсё такое падобнае. Шкада, што не ўзялі аўдыёгід - не ведалі, што ён ёсць, а касірка не падказала. І шкада, што ўсе надпісы ў музеі - на рускай мове :/ На беларускай нават не прадублявана.

Трэба сказаць, што другая сядзіба запар - гэта цяжка, дый пад канец ужо хацелася есці. Таму ў Бабруйск мы ехалі з галоўнай думкай - паядзім!

У той дзень хоць і не +30 было, але ўсё адно вельмі цёпла, і ў горадзе гэта асабліва адчувалася. Паелі мы добра, у нейкай піцэрыі, якую Л. абраў па мапе і водгуках. І пайшлі па Бабруйску. Там праўда няшмат чаго асабліва цікавага. Хаця забудова пачатку ХХ ст. захавалася, але шмат дзе тынкоўкай усё сапсавана. Дайшлі да руінаў старой сінагогі (іх закансервавалі і прыгожыя малюнкі павесілі, быццам вітражы), побач з ёй цяпер яўрэйскі дворык і месца памяці. Добра зрабілі. Зайшлі ў Порт-Артур - дворык дома 1904 года пабудовы. У дворыку было шмат коцікаў А пасля пайшлі да касцёла-з-пяціпавярховікам: у савецкія часы вежы касцёла знеслі, і прама да касцёла дабудавалі пяціпавярховы дом. А замест касцёла быў басейн. Цяпер дом, мусіць, рассялілі, а касцёл працуе. Знутры мы яго не аглядалі, бо там ішла служба. І дайшлі да былой ваданапорнай вежы, дзе цяпер рэстаран, які чамусьці не працуе (і аглядная пляцоўка таксама), а побач - скульптура Шуры Балаганава з Залатога Цяля.
Ну і Бабра мы таксама бачылі, прадстаўнічы. Бабруйску трэба ўзяць прыклад Уроцлава, зрабіць шмат фігурак баброў (маленькіх, не трэба ўсіх такіх гіганцкіх) і размясціць іх у розных кутках горада. Турыстычны квэст атрымаецца.

У выніку мы страшэнна стаміліся, і дома былі толькі каля 9 вечара, але ўражанняў (і фотак) багата засталося

У нашай коценькі сур'ёзныя праблемы з ныркамі Хранічная недастатковасць...
Я на нервах, дадала сабе яшчэ паўтаблеткі антыпсіхотыка (можна, мне першапачаткова выпісвалі па палове 2 ці 3 разы на дзень, я піла па 2 разы), бо дакладна пачала не вывозіць.
І пачуццё віны - можа, калі б раней звярнуліся (яна стала троху менш актыўнай за месяц і паўтара да таго, як стала дрэнна і яна значна схуднела), было б лепей. А можа, у яе была схільнасць да ныркавых праблем, яна заўсёды была худзенькай і капрызнай да ежы... А можа, гэта яе любоў да рыбы (і нашае няведанне, што рыба небяспечная не толькі глістамі) прывяла жа такога...
Некалькі дзён мяне выразна крыла, што яна проста зараз памрэ. Ці што будзе мучыцца (а я так і не ведаю, ці баліць ёй што). І ўсялякае такое.
Цяжка вывозіць.
Добра яшчэ, што на працы можна без праблем гадзіну ці колькі браць і адпрацоўваць потым. Хаця вось у мяне ўжо 4, і пакуль увечары іх цяжкавата адпрацоўваць, бо ў Касі кропельніцы.
Хацелася б, канешне, каб Кася зусім паправілася. Але, на жаль, гэта наўрад ці магчыма...