Учора паглядзелі фільм "Чалавек, якога завуць Увэ" (у расійскім перакладзе "Вторая жизнь Уве", і насамрэч гэта няўдалы пераклад, бо фармуе памылковыя чаканні ад фільма). Вельмі добры фільм, але для мяне цяжкаваты атрымаўся - не ў плане ўспрыняцця, а па эмацыянальным уздзеянні.
Насамрэч цікава пабудаваны фільм, спачатку нам паказваюць Увэ ўжо ў сталым узросце (недзе ў раёне 60 гадоў), і ствараецца нейкі непрывабны вобраз - буркатлівы дзед, якога не пажадаеш мець суседам. Але с ходам фільма адносіны да героя змяняюцца дыяметральна, калі даведваешся ягоную гісторыю.
Насамрэч аб'ём п*здзеца ў жыцці Увэ зашкальвае. Маці ягоная памірае, калі ён яшчэ малы (гадоў 6-7 прыкладна). Ён застаецца з бацькам, які не прывык паказваць эмоцыі, але "гарыць" машынамі (у прыватнасці шведскім Саабам), таму Увэ слухае і запамінае ўсё пра машыны, бо тады бацька "ажывае".
Але ў дзень заканчэння школы (Увэ скончыў яе на добра і выдатна) у здарэнні на чыгунцы гіне ягоны бацька. Увэ ўладкоўваецца працаваць на месца бацькі - мыць вагоны (хаця з ягоным атэстатам мог бы вучыцца далей, але...). Потым новая навалач - "бюракраты" (вось не праверыла, мне здаецца, што ўсіх чынуш у фільме граюць адныя і тыя ж два акторы) кажуць, што ягоны дом трэба знесці, бо той не адпавядае стандартам. Увэ рамантуе дом, але ў суседзяў здараецца пажар, полымя перакідваецца на дом Увэ... І цяпер у яго няма яшчэ і дома. Ён ідзе на працу і кладзецца спаць у нейкі поезд, каб прачнуцца ранкам у дарозе. А ў купэ насупраць яго сядзіць маладая дзяўчына.
Long story short: гэтая дзяўчына, Соня, бачыць штосьці ў гэтым разгубленым юнаку, і яны жэняцца ўрэшце. Соня вучыцца на педагагічным, але ейны бацька таксама цікавіўся машынамі.
Здаецца, усё добра. Увэ заканчвае інжынерныя курсы, Соня вучыцца, неўзабаве пара чакае з'яўлення дзіцяці і выпраўляецца ў падарожжа, пакуль немаўля яшчэ не нарадзілася - у Іспанію, аўтобусам. І па дарозе назад здараецца страшэннае ДТЗ: аўтобус перакульваецца, Соня губляе дзіця і магчымасць хадзіць.
І зноў змаганні - знайсці школу, якая усталюе для Соні пандусы (ізноў тыя "бюракраты"), пераадолець агульная нежаданне браць на працу інваліда... Яны ўсё пераадольваюць, але сваіх дзяцей у іх няма. Але Соня працуе ў школе, а Увэ на заводзе.

А з персанажам Увэ мы знаёмімся праз паўгады пасля таго, як ад раку памірае Соня (у 58 год), і ў гэты дзень на працы яму прапаноўваюць перакваліфікавацца. Увэ ўспрымае гэта як звальненне і сыходзіць. І мае цвёрды намер адправіцца да Соні, бо тут яго ўжо быццам нічога не трымае. Але ў суседні дом заязджае новая сям'я, і ў Увэ ніяк не стрымліваецца здзейсніць свой план. У размовах з новай суседках глядач і даведваецца гісторыю Увэ (па частках).

У выніку добры фільм, але шчымлівы.

І яшчэ мяне вельмі ўразіў кот, які здымаўся ў фільме) Цікава, ці цяжка яго было здымаць і як рабілі, каб у кадры кот рабіў што трэба.

На выходных паглядзелі добры фільм Зялёная кніга (The Green Book), які выйшаў у 2018-м. Мне здаецца, ён і узнагароды нейкія атрымліваў?..
Пра фільм мне дакладна трапляліся звесткі ў свой час, бо там Віга ў адной з галоўных роляў) І я, здаецца, збіралася паглядзець, але так і не сабралася. Дзякуй Л., во, паглядзела)
У галоўных ролях Віга Мортэнсен і Mahershala Ali (Махершала Алі, мусіць). Гісторыя пра тое, як афра-амерыканскі класічны піяніст Дон Шырлі наняў італа-амерыканскага "вышыбалу" Тоні Балбатуна, каб той суправаджаў яго ў туры па паўднёвых штатах (у той час там панаваў непрыкрыты дзікі расізм). Трэба сказаць, што напачатку фільма паказана, што сам Тоні зусім не роўна ставіцца да цёмнаскурых (шклянкі, з якіх пілі ваду два цёмнаскурыя майстры, якія нешта правілі ў ягоным доме, ён выкідае ў сметніцу). Аднак ён пагаджаецца на прапанову Дона (дакладней, павышае кошт, магчыма, у спадзеве, што гэта будзе замнога, але Дон наймае яго ўсё адно). З фільма таксама бачна, што Тоні па натуры чалавек добры, і адказна ставіцца да сваёй працы. І нягледзячы на свой першапачатковы "бытавы расізм", ён не разумее, як можна ставіцца да людзей як да быдла і здзекавацца з іх з адное прычыны колеру скуры.

Фільм добры - і па якасці, і па сутнасці. Ад яго застаецца пачуццё цеплыні ўнутры.
І мне спадабаўся дубляж на беларускую мову - і пераклад! Вельмі трапна і натуральна.

У рамках настальгіі спампавала (якое шчасце, што яшчэ раздаюць якасныя версіі "старых" фільмаў (матухна, фільму ж 22 гады! Але ж 2000, здаецца, на так ужо даўно быў! Ну вось, даўно)) і заўчора паглядзела.
Настальгія, дарэчы, прыйшла, пасля праслухоўвання японскай версіі Прывіда Оперы))

Добры ўсё ж фільм, з ідэяй, і не сказаць каб пагана паказанай. Некаторыя рэчы, канешне, лагічна не зусім сыходзяцца, але і сёння рэдка ў якіх фільмах добра сыходзіцца ўсё. Як выявілася, памятаю я яго добра (але ж я яго шмат разоў пераглядала ў свае 15-17 год), але ўсё адно - напружанне трымала і ўсё падобнае.
Джэры Батлер, канешне, one love =) Прыязнасць да старых улюбёнцаў цвіллю не пакрываецца) Мне шкада, што ён у выніку асеў у нішы "трылера звычайнага", але, можа, яму падабаецца.
А вось Джоні Лі Мілер дасягнуў большай папулярнасці. Хаця ў гэтым фільме яшчэ такі малады, проста прыгожы тварык (хоць і не майго густу))
Астатніх збольшага трэба гугліць, каб паглядзець, як кар'еры склаліся.
Аднак фільм усё адно добры. Даступны, але з прэтэнзіяй на глыбіню, і дынамічны. Хаця мне, дарэчы, гэтым разам трохі чагосьці не хапіла, можа, трошкі думку разгарнуць на конт таго, чаму гэтым разам сонца на Дракулу-Іуду падзейнічала.
І нават фанфік хочацца напісаць, дзе б Мэры не бегала ад яго, а паспрабавала пагаварыць.
/Канешне, асобнае пытанне - гэта якім чынам Дракула, які больш за сотню год правёў прыкутым у дамавіне, так добра арыентаваўся у Амерыцы. Але можна прыдумаць яму звышздольнасць адаптавацца да чаканняў тых, з кім ён кантактуе./
А, ну і ўсялякія тэорыі вакол постаці Іуды мне таксама цікавыя самі па сабе. Ад JCS да "Евангелля ад Понція Пілата".
Карацей, мне спадабалася зноў

Думала кліпец які нарэзаць, але ўжо бачу, што на песню, на якую думала рабіць, не хопіць матэрыялу, дый па характары просіцца нешта цяжэйшае. Блін, як шкада, што ўсе мае колішнія кліпы па Дракуле-2000 зніклі разам з рамблер-відэа( Не давярайце, людзі, хостынгам і аблокам, нішто не вечнае калі не вырубленае ў камяні.

Днямі паглядзела (чарговую) экранізацыю "Эммы" Джэйн Осцін рэжысёркі Autumn de Wilde. Гэта, здаецца, быў ейны дэбют у поўнаметражным кіно (да гэтага і пасля яны здымала відэакліпы і кароткія відэа), і рэйтынг у фільма невысокі, а мне вельмі спадабалася.
У фільма шмат намінацый (і дзьве узнагароды) за касцюмы і грым/прычоскі, і нездарма. Сапраўды выдатныя, і ў цэлым карцінка надзвычай прыгожая, на якім кадры ні спыні. Я такое люблю
Так, з эстэтычнага пункту гледжання вельмі прыгожы фільм, музычнае аздабленне таксама яму пасуе (выкарыстаныя класічная музыка і адаптаваныя народныя спевы).
Да касту у мяне таксама няма нараканняў. Хаця кнігу я чытала даўно і падрабязнасцяў не памятаю, канешне, але ў цэлым усе канцы з канцамі сыходзяцца, персанажы паводзяцца лагічна, і акторы падабраныя добра, як мне падаецца.
Наогул я за ўсімі экранізацыямі Осцін не сачу, але ў гэтай здымаўся Руперт Грэйвз, вось я нарэшце і дабралася паглядзець) Руперт, дарэчы, чароўна выглядае ў любым узросце.
Астатнія акторы былі мне незнаёмыя* (я наогул нельга сказаць, каб многа фільмаў глядзела), але ўсе спадабаліся, кожны на сваім месцы. Выразныя такія персанажы атрымаліся)
З усяго фільма не зразумела толькі, навошта там была сцэна распранання, мыцця і апранання містара Найтлі. Пафапаць на актора?)
Дарэчы, для тых, хто доўга даганяе - я толькі гледзячы гэтую экранізацыю зразумела, што Найтлі, то бок Knightly, - гэта ад "рыцара", то бок рыцарскі, шляхетны. Хоць ты перачытай па-англійску, там і іншыя прозвішчы мусяць быць выразнымі, напэўна.

* Збрахала. Біла Найі я ведаю, канешне) Ён граў бацьку Эммы.

Прагляд Бонда не прайшоў бясследна - зноў "упала" ў Ўішаў
Учора ўвечары зайшла на IMDB, успомніла пра цудоўны смешны фільм Booze Cruise 2003-га года, дзе Бену ўсяго 22-23 гады, і пераглядзела. Ён ёсць толькі на ютубе ў якасці 240px, але лепей, чым нічога) З ноўта нармалёва глядзець. Добры фільм, добры сцэнар, добрыя акцёры, і саўндтрэк вельмі падыходзіць.

І знянацку спампавала свежы серыял з Бенам у галоўнай ролі, This is going to hurt, па кнізе Адама Кея. Мне падаецца, ці пасля камін-аўта колькасць герояў-геяў у Ўішаў значна вырасла? Серыял пра будні медыка ў бясплатнай клініцы Лондана, да таго ж у гінекалагічным аддзяленні. Ніколі б не падумала, што буду такое глядзець, нават дзеля Ўішаў, але вось За сёння праглядзела 3 серыі з 7 (адну ў абед, дзве вечарам). Серыял добры, усё ўзважана - і праца, і асабістыя адносіны Адама, і спачуваеш у серыяле ўсім адразу (з акцёраў акрамя Бена нікога не ведаю, але граюць усе добра). Такі, вельмі жыццёвы, як мне падаецца. Адзінае што саўндтрэк не да майго густу, але гэта можна перажыць)
Вось здаецца, што проста такі "жыццёвы" серыял, але напружанне ўсё адно трымае. Хоць там ні пагоняў, нічога такога. Кранальны серыял, я б сказала.
Хаця некаторую гінекалагічную/хірургічную графічнасць я стараюся не глядзець (я ж кажу, што не паверыла б, калі хто сказаў, што я такое буду глядзець)

Кнігу, па якой зняты серыял, чытаць дакладна не буду, не маё. Але дзякуй, што паклікалі Бена на галоўную ролю) Яму пасуе, мне здаецца. Хаця, імхо, герой трохі маладзейшы, чым Ўішаў, і на некаторых планах рукі і твар выдаюць узрост. Хаця ён, канешне, таго тыпу, што "да старасці шчанюк")

ЗЫ: Вось гэта выпадак, калі серыял па пратэкцыі атрымаўся адэкватным, а не як было з London Spy (але там праблема была акурат у сцэнары, а пратэкцыя - у сцэнарыста). Хаця магчыма я рана кажу "гоп", яшчэ 4 серыі наперадзе)