У рамках настальгіі спампавала (якое шчасце, што яшчэ раздаюць якасныя версіі "старых" фільмаў (матухна, фільму ж 22 гады! Але ж 2000, здаецца, на так ужо даўно быў! Ну вось, даўно)) і заўчора паглядзела.
Настальгія, дарэчы, прыйшла, пасля праслухоўвання японскай версіі Прывіда Оперы))

Добры ўсё ж фільм, з ідэяй, і не сказаць каб пагана паказанай. Некаторыя рэчы, канешне, лагічна не зусім сыходзяцца, але і сёння рэдка ў якіх фільмах добра сыходзіцца ўсё. Як выявілася, памятаю я яго добра (але ж я яго шмат разоў пераглядала ў свае 15-17 год), але ўсё адно - напружанне трымала і ўсё падобнае.
Джэры Батлер, канешне, one love =) Прыязнасць да старых улюбёнцаў цвіллю не пакрываецца) Мне шкада, што ён у выніку асеў у нішы "трылера звычайнага", але, можа, яму падабаецца.
А вось Джоні Лі Мілер дасягнуў большай папулярнасці. Хаця ў гэтым фільме яшчэ такі малады, проста прыгожы тварык (хоць і не майго густу))
Астатніх збольшага трэба гугліць, каб паглядзець, як кар'еры склаліся.
Аднак фільм усё адно добры. Даступны, але з прэтэнзіяй на глыбіню, і дынамічны. Хаця мне, дарэчы, гэтым разам трохі чагосьці не хапіла, можа, трошкі думку разгарнуць на конт таго, чаму гэтым разам сонца на Дракулу-Іуду падзейнічала.
І нават фанфік хочацца напісаць, дзе б Мэры не бегала ад яго, а паспрабавала пагаварыць.
/Канешне, асобнае пытанне - гэта якім чынам Дракула, які больш за сотню год правёў прыкутым у дамавіне, так добра арыентаваўся у Амерыцы. Але можна прыдумаць яму звышздольнасць адаптавацца да чаканняў тых, з кім ён кантактуе./
А, ну і ўсялякія тэорыі вакол постаці Іуды мне таксама цікавыя самі па сабе. Ад JCS да "Евангелля ад Понція Пілата".
Карацей, мне спадабалася зноў

Думала кліпец які нарэзаць, але ўжо бачу, што на песню, на якую думала рабіць, не хопіць матэрыялу, дый па характары просіцца нешта цяжэйшае. Блін, як шкада, што ўсе мае колішнія кліпы па Дракуле-2000 зніклі разам з рамблер-відэа( Не давярайце, людзі, хостынгам і аблокам, нішто не вечнае калі не вырубленае ў камяні.