Нешта падумалася раптам, што калі параўноўваць кнігу і мюзікл/фільм 2004 года, то бок характары галоўных герояў, то параўнанне, з майго пункту гледжання, не на карысць мюзікла. Пры тым, што ў мюзікле Прывід быццам ні ў чым такім не вінаваты (з дзяцінства яго паказвалі ў цырку як пачвару, але ён збег, прыдушыўшы ахоўніка), але ён больш жорсткі - забівае Жазэфа Буке за тое, што той за ім сачыў, потым забівае саліста проста каб выйсці на сцэну замест яго. У кнізе жа Эрык паказваецца больш небяспечным і быццам без спачування да роду людскога - але ж падчас дзеяння ён наўмысна нікога не забівае (адзінае што Філіп, брат Рауля, пад пытаннем): Жазэф Бюке вешаецца сам, патрапіўшы ў катавальню, калі сачыў за Прывідам на трэцім ярусе падвалаў. Эрык толькі выцягвае яго адтуль (бо труп яму, відавочна, не патрэбны). А калі для выкрадання Крысціны яму спатрэбіўся доступ да пультоў свету і чагосьці яшчэ, то ён іх нейкім чынам напаіў да непрытомнасці. Хаця здавалася б.
Крысціны таксама розныя. У кніжнай больш спачування, нават прытым, што кніжны Прывід значна менш прыемны на твар (і навобмацак - было там нешта пра халодныя рукі). Калі Рауль прапануе бегчы адразу, то яна адмаўляецца, бо не хоча вось так разбіваць Эрыку сэрца - хоць у іх выпадку прамаруджанне сапраўды небяспечнае. Крысціна з мюзікла ж пагаджаецца стаць прынадай, каб жандармы маглі схапіць Прывіда, пры гэтым яшчэ спяваючы he kills without a thought, he murders all that good.
Раулі, дарэчы, таксама розняцца - можа, найбольш за ўсё. Кніжны - вельмі далікатны, хаця служыў на марскім флоце і збіраўся ў экспедыцыю ажно на Паўночны полюс (але замест гэтага збег з Крысцінай), часам нерашучы, часам вельмі рашучы, аднак усё ж ніякім чынам не думаў паляваць на Прывіда, узяўшы каханую за жыўца. Дарэчы, па Раулю добра бачна, што напачатку 20 стагоддзя мужчынам не было ганебна плакаць і праяўляць усялякія пачуцці. І куды ўсё падзелася?..
У мюзікле пра Рауля мы ведаем толькі тое, што ён віконт, і што ведае Крысціну з маленства (як і ў кнізе). Ён не надта ўважлівы да словаў/намераў Крысціны (першая сустрэча ў грымёрцы, калі Крысціна кажа, што яна не можа сёння нікуды пайсці вячэраць, ён толькі смяецца і паўтарае пра пяць хвілін), а потым, як я ўжо вышэй пісала двойчы, вырашае выкарыстаць Крысціну як прынаду ў паляванні на Прывіда, пад соўсам, быццам пакуль той жывы, ім не будзе спакою. Ну... Не, Рауля з мюзікла я катэгарычна не люблю.

Перачытала раман, гэтым разам на англійскай (трэба давучыць французскую, у рэшце рэшт! і прачытаць у арыгінале). Здаецца, апошнім разам я яго перачытвала, калі вучылася ва ўніверы. То бок гадоў 10 таму :')
А першы раз чытала ў 15, пасля таго, як паглядзела фільм па мюзіклу Ўэбера. Не здолела тады ў Мінску знайсці папяровую версію, і чытала з вордаўскага файла (ён дагэтуль недзе мусіць ляжаць).
Канешне, уражанні розняцца ў 15 і 31 (дый агульны сюжэт я памятала добра - мусіць, таму што шмат разоў перачытвала раней), але адное застаецца нязменным: вельмі хочацца шчасця Эрыку х.х "Бедны, няшчасны Эрык!" (с)
Аднак складана гэта зрабіць, з улікам усіх уступных даных... Але ж хочацца паспрабаваць, яшчэ раз
І даць Эрыку магчымасць "пажыць як самы звычайны чалавек".
Яшчэ адна са складанасцяў - гэта мова эпохі, усё ж мова канцу 19 - пачатку 20 стагоддзя моцна адрозніваецца ад сучаснай. Ці то пачытаць каго (Ажэшку, напрыклад) таго перыяду, каб ухапіць стыль, ці то пачаць пісаць і накідаць сюжэт. Трэба падумаць. І пісаць.

Прачытала нарэшце пераклад аповесці "У канцы лістапада". Здаецца, па-руску я яе і не чытала.
Усё ж якія з аднаго боку простыя, а з іншага бясконца глыбокія гісторыя пісала Тувэ Янсан. У гэтай кожны персанаж даведаўся штосьці пра сябе (ці, калі казаць пра Снусмумрыка, пра адносіны да яго іншых). І цікава, што ў аповесці, дзе ўласна мумі-сям'я не прысутнічае, пра іх таксама шмат чаго можна даведацца.
І такія розныя і выразныя персанажы. Філіф'ёнка, якая заўсёды ведае, як правільна, і хоча прымусіць астатніх рабіць гэтак жа. Хемуль, які ведае, як правільна жыць іншым, і капае ім на мазгі (калі атрымліваецца). Снусмумрык, які толькі атрымаўшы магчымасць пажыць у намёце побач з кімсьці акрамя мумі-сям'і зразумеў, што мумі-сям'я рабіла ўсё, каб не парушаць яго асабістых межаў (і што далёка не ўсе так робяць). Мюмла, якая, мусіць, самы гарманічны персанаж з усіх
І апісанне, як восень паступова пераходзіць да зімы, канешне.

---
Крыху раней прачытала таксама "Чарадзейную зіму", дзе пра тое, як Мумі-троль знянацку прачнуўся ўзімку.

Начинала писать с одной мыслью в голове, но отвлеклась на Мародеров - и самое главное-то забыла
Короче, во время конфронтаций Малфой-Поттер думала, что ГарриДраки совсе-ем не на пустом месте выросли (не то, чтобы для пейрингования очень нужны были поводы, в принципе-то...). Малфой все никак не может переварить, что его дружбу отвергли, и это постоянное дерганье за косички... Enemies to lovers, ага-ага.
А если вспомнить, как в шестой книге коротило уже Поттера...
Эх, наверняка уже написано (и не раз) что-нибудь в духе "обидки Малфоя переходят в манечку, навязчивые идеи Поттера (на 6-м курсе) тоже во что-нибудь переходит, и после победы, эти две манечки ка-ак встретятся в подходящий момент, как заискрят". Только вот как найти?

На какой-то недавней ФБ была очень интересная ГарриДрака, кстати. Но я не уверена, что сохранила ее себе. Хотя надо посмотреть в закладках на Ао3.

И от боления есть польза - прочитала "Мелких богов" Пратчетта. Состоялось, так сказать, второе знакомство - первое было в мои 15-16 лет, когда я упала в Призрака Оперы и читала всё, с ним связанное. Там был и "Маскарад" Пратчетта, и он мне категорически не зашёл (прежде всего с пощиции юного фаната ПО, мейби, я его перечитаю). После того неудачного знакомства "связыватся" с автором не хотелось, вот аж до Благих Знамений в виде сериала) После сериала была книга, и вот я все-таки добралась снова до Пратчетта.
Мелких богов посоветовал Лекс как книгу вне серии и не сильно специфичную.
Мне зашло. Интересная идея, и авторское чувство юмора мне нравится. И как переданы метаморфозы главных персонажей, Бруты и Ома. И упс, у меня, кажется осталась травма от недонаписанного диссера, и мне теперь некомфортно писать, что мне в книге понравилось, чувствую себя лже-литературоведом, лол.
Короче, полет нормальный, буду читать Пратчетта дальше.