На акумб.ам-е есть такое понятие - совместные рассказы: трое людей вместе пишут рассказ, один-начало, другой - середину, а третий - конец.
Девушка из моей тройки попросила не слишком разбушеваться и написать романтично.
Вот я и написал:
Ее часть:
Աշնան աչքերը թախծոտ են....

Պատուհանից այն կողմ աշուն էր՝ ոսկետերև ու քնքուշ, թախծոտ ու հոգեհմա: Բարակ անձրև էր մաղում՝ մեղմ թկթկացնելով պատուհանի ապակին, և անձրևի կաթիլները, փարվելով սառն ապակուն և մանրիկ առվակների վերածվելով, տխուր ցած էին սահում: Քամին խենթ պար էր բռնել օդում՝ իր գիրկն առնելով անուշաբույր, գույնզգույն տերևներին, որոնք ասես տարերքի մեջ էին այդ կրքոտ պարից: Նրանք քամու թևին սավառնելով ու միմյանց հետ խելահեղ շուրջպար բռնելով թաց օդում՝ ասես հրաժեշտ էին տալիս պայծառ օրերին, կենսատու արևին և պատրաստվում հանգրվանելու հողի սառնաշունչ մահճում: Բնությունը իր տարերքի մեջ էր, երկինքն ու երկիրը մի աննման ներկայացում էին բեմադրել՝ ի ցույց դնելով իրենց ողջ հմայքն ու ուժը: Այնքան դյութիչ էր այդ խաղը, այնքան հոգեհմա, որ դիտողի հոգին լցվում էր անասելի քնքշությամբ ու կարոտով, սիրով և քաղցր թախծով....
... Աղջիկը, որ հենվել էր բազկաթոռին և պատուհանի ապակուց լուռ նայում էր դուրս, կարծես ձուլվել էր բնության այդ խաղին, ասես այն իր հոգու լարերի վրա նվագում էր մի խելագար ու կրակոտ մեղեդի, ասես խոսում էր իր հետ միայն իրեն հասկանալի լեզվով՝ փարատելով նրա այրված ու տանջված սիրտը, պարուրելով նրան հոգատարությամբ ու սիրով... Սակայն նրա հոգում նույնպես մի անասելի տարերք էր, այն փոթորկվում էր՝ վերհիշելով նամակը, նրանում գրված յուրաքանչյուր բառն ու արտահայտությունը, որոնք սուր դանակի նման խոցում էին նրա սիրտը, զրկում օդից, խեղդում, բարկության փոթորիկ առաջացնում: Ինչու՞ այդպես եղավ, ինչու՞ նա գրեց այդ չարաբաստիկ նամակը, ինչու՞ սպանեց այն ամենը, ինչ կար, այն երազանքը, որ իրենք երկուսով էին փայփայել ու սնել այդքան ժամանակ, այն նրբին զգացմունքները, որոնցով իրենք շնչում էին ու քայլում սիրո երազային արահետով...
Նրա գեղեցիկ, պայծառ աչքերց գլորվում էին արցունքի բյուրեղյա կաթիլները, և նա ասես էլ ոչինի չէր տեսնում, չէր զգում սենյակի անկյունում բոցկտացող բուխարու կրակի ջերմությունը.. նրա հոգին դողում էր, մրսում , աղերսում, որ այս ամենը լիներ լոկ մի դաժան երազ... Բայց ,ավա՜ղ, ահա նրա ձեռքում էր արցունքներից թրջված ու ճմրթված նամակը, որը նա վերստին ընթերցում էր ու սուզվում նրա տողերի մեջ.....

Моя часть:
Դժվար ու ցավալի էր հավատալ, որ նա խաղալիք էր դառել ուրիշի դաժան խաղին՝ մարդու, ում կարողացել էր սիրել երկրորդ անգամ, առաջին անգամ լքելուց հետո: Սիրել էր լրիվ նորովի, նախկինում անվճռակաությունից տառապող քնարական երիտասարդի մեջ տեսնելով նոր մարդու՝ ուժեղ, կտրուկ, որոշ պահերի՝ նույնիսկ դաժան:
Հենց այդպիսի մարդ էր իրեն պետք, որպեսզի ժայռի նման ամուր ու անտարբեր կանգնի իր կողքը, իսկ ինքն իրեն պաշտպանված զգա:
Բայց նամակը, անխիղճ, սառը նամակն ամեն ինչ փշրեց:
«Աննա,
Միգուցե այս նամակից հետո դու ինձ հրեշ համարես, ինձ համար մեկ է: Իրականում մենք իրար արժենք: Այո, ես դաժան հրեշ եմ, որը հրաժարվեց ամեն սրբությունից, որպեսզի դու ու Մայքլը անդառնալիորեն իրար կորցնեք. Մայքլը սողալով եկավ քո մոտ, ինչպես ես մի ժամանակ, ու դու նրան մերժեցիր, ինչպես ինձ: Աննա, տղամարդիկ նման բաները չեն ներում: Կասես՝ փշրել եմ սիրտդ, կպահանջես, որ սիրտդ ետ վերադարձնեմ: Հիշու՞մ ես, ինչպես էիր ամիսներով աչքերս փակում ու հարաբերություններ կառուցում նրա հետ: Ամեն ինչ ակնհայտ էր, բայց ես նախընտրեցի քեզ հավատալ: Իսկ քո հետ կորցրեցի հավատս:
Աննա, հավատս ետ տուր մարդկանց նկատմամբ, ու ես էլ քեզ սիրտդ կտամ:
Երբեք քեզ չեմ ների,
Ադամ»:
Քամու մի սառը ալիք վազեզ շղարշե վարագույրների վրայով, ասես ավելի ընդքծելով Աննայի մենակությունը: Ժամացույցի ճոճանակն իր մոնոտոն թխկթխկոցով ստիպում էր աղջկա շուրջը սավառնող միտք-ուրվականներին վախից թրթռալ:
Աննան լալիս էր՝ գեղեցիկ կլիներ ասել, թե դա նրա առաջին անկեղծ լացն էր՝ ոչ միջոց ինչ-որ նպատակի հասնելու համար, որը ծնվեց այդ միայնակ սենյակում, որտեղ մահն իր քայլերգն էր թխկթխկացնում ջարդված հնաոճ ժամացույցի ճոճանակի վրա, անողորմ անտարբերությամբ համրելով Աննային մնացած ժամերը: Բայց գեղեցկությունը դրա մեջ քիչ էր. բնության թախծի մեջ ձուլվել փորձող քիտակցության բոլոր գեղեցիկ մտորումների տակ թաքնված էր ենթագիտակցական երեխան, որից խորամանկությամբ խլել էին սիրելի խաղալիքները:
Սարսափելի է այս հակասությունը. տղամարդու վրեժը դաժան է, բայց իսկական դաժանության ընդունակ է միայն կինը, որը դրա նկատմամբ հակում չունի: Քանի որ տղամարդը դաժան վրեժով բավարարում է վիրավորված հպարտությունը, քենն ու արդարության զգացումը, իսկ հետո կանգ առնում: Կինը հաճույք է ստանում դաժանությունից, հարստացնում է այն իր ֆանտազիայով ու մոռանում է, երբ է պետք կանգ առնել:
Ընդամենը երկու ժամ հուսալքությունից հետո Աննայի գլխում միտք ծագեց:
«Դու դեռ չգիտես, որ հայր ես դառնալու: Անպայման կիմանաս: Բայց քո երեխան աշխարհ չի գա»:
Գրիչի հատու շարժումներով նա իր կլոր ձեռագրով, որի մեջ, ավաղ, այդքան պակասում էր անկեղծությունը, երկտող գրեց Ադամին.
«Ես շատ բան կորցրի, Ադամ, բայց այն, ինչ դու կկորցնես, ոչ ոք քեզ չի վերադարձնի երբեք»:
Դնելով երկտողը սեղանին, նա դարակից հանեց ատրճանակն ու դեմ տվեց փորին՝ այնտեղ, որտեղ ենթադրաբար պետք է գտնվեր արգանդը:
Կրակոցը խլացրեց իրեն միաժամանակ հնչած ճոճանակի թխկոցը, ու ատրճանակի փողը սայթաքեց լպրծուն արյան վրա, որը հոսում էր Աննայի հագուստն ի վար: Սուր ցավ զգած, միաժամանակ խլացնող վախ, որից գլուխը սկսեց պտտվել:
Աղջիկն ընկավ գետնին, մի ձեռքով բնազդաբար փորին սեղմելով արյունոտ հագուստը, իսկ մյուսով՝ փորձելով ինչ-որ բանից բռնվել: Ձեռքն անօգնական սահեց օդով: Զգացողությունները խեղդվեցին ականջներում լսվող խլացուցիչ սուլոցի մեջ, բայց ցավը մնաց, պահպանելով խախուտ կապը իրականության հետ: Աննան էմբրիոնի նման կծկվեց, ասես փորձելով ետ մտնել մոր արգանդը, ու հեկեկաց: Մի րոպեից ժամացույցը համրեց նրա սրտի վերջին զատկը:
Այդ նույն ժամանակ Ադամն իր սենյակում պատից պատ էլ նետվում, տառապելով հաջող վրիժառությանը հաջորդած հուսալքությունից: Նա նայեց պատի ժամացույցին, բայց չկարողացավ կենտրոնանալ ու ժամը տեսնել:

Последняя часть, ее написал парень из группы, да и весь рассказ целиком:
http://www.akumb.am/showthread.php?...069#post1294069