Я чакала чагосьці такога ж якаснага, якім быў першы фільм... і моцна расчаравалася. Гэта значна ў меншай ступені дэтэктыў, а ў большай ступені сацыяльная павестка, прычым амерыканская (у сэнсе, там дакладна былі рэчы, не зразумелыя тым, хто не знаёмы блізка з асаблівасцямі амерыканскага жыцця/грамадства). А дэтэктыўны складнік акурат дзіравы, дый агульная логіка там нейкая нягеглая.
Чаму разумніца Эндзі не зрабіла копію сурвэткі, калі тая такая ўжо цэнная? Чаму Майлз не здзівіўся, убачыўшы Эндзі на сваім востраве? Падумаў, што недазабіў яе - і ніякай рэакцыі? Ну й ён не мог быць ідыётам, бо тады б у яго не атрымлівалася паспяхова шантажаваць "сяброў". Да таго ж для тых забойстваў, якія ён учыніў, патрэбныя як найменш хуткія мазгі.
Дый канцоўка ў фільма таксама нейкая ніякая.
Карацей, ні дэтэктыва, ні асалоды.
Не разумею толькі, чаму тумблер у захапленні.
Не, Х'ю Грант цалкам ясачка, але яго малавата, каб выратаваць фільм, на маю думку.

На выходных паглядзелі добры фільм Зялёная кніга (The Green Book), які выйшаў у 2018-м. Мне здаецца, ён і узнагароды нейкія атрымліваў?..
Пра фільм мне дакладна трапляліся звесткі ў свой час, бо там Віга ў адной з галоўных роляў) І я, здаецца, збіралася паглядзець, але так і не сабралася. Дзякуй Л., во, паглядзела)
У галоўных ролях Віга Мортэнсен і Mahershala Ali (Махершала Алі, мусіць). Гісторыя пра тое, як афра-амерыканскі класічны піяніст Дон Шырлі наняў італа-амерыканскага "вышыбалу" Тоні Балбатуна, каб той суправаджаў яго ў туры па паўднёвых штатах (у той час там панаваў непрыкрыты дзікі расізм). Трэба сказаць, што напачатку фільма паказана, што сам Тоні зусім не роўна ставіцца да цёмнаскурых (шклянкі, з якіх пілі ваду два цёмнаскурыя майстры, якія нешта правілі ў ягоным доме, ён выкідае ў сметніцу). Аднак ён пагаджаецца на прапанову Дона (дакладней, павышае кошт, магчыма, у спадзеве, што гэта будзе замнога, але Дон наймае яго ўсё адно). З фільма таксама бачна, што Тоні па натуры чалавек добры, і адказна ставіцца да сваёй працы. І нягледзячы на свой першапачатковы "бытавы расізм", ён не разумее, як можна ставіцца да людзей як да быдла і здзекавацца з іх з адное прычыны колеру скуры.

Фільм добры - і па якасці, і па сутнасці. Ад яго застаецца пачуццё цеплыні ўнутры.
І мне спадабаўся дубляж на беларускую мову - і пераклад! Вельмі трапна і натуральна.

Перачытала раман, гэтым разам на англійскай (трэба давучыць французскую, у рэшце рэшт! і прачытаць у арыгінале). Здаецца, апошнім разам я яго перачытвала, калі вучылася ва ўніверы. То бок гадоў 10 таму :')
А першы раз чытала ў 15, пасля таго, як паглядзела фільм па мюзіклу Ўэбера. Не здолела тады ў Мінску знайсці папяровую версію, і чытала з вордаўскага файла (ён дагэтуль недзе мусіць ляжаць).
Канешне, уражанні розняцца ў 15 і 31 (дый агульны сюжэт я памятала добра - мусіць, таму што шмат разоў перачытвала раней), але адное застаецца нязменным: вельмі хочацца шчасця Эрыку х.х "Бедны, няшчасны Эрык!" (с)
Аднак складана гэта зрабіць, з улікам усіх уступных даных... Але ж хочацца паспрабаваць, яшчэ раз
І даць Эрыку магчымасць "пажыць як самы звычайны чалавек".
Яшчэ адна са складанасцяў - гэта мова эпохі, усё ж мова канцу 19 - пачатку 20 стагоддзя моцна адрозніваецца ад сучаснай. Ці то пачытаць каго (Ажэшку, напрыклад) таго перыяду, каб ухапіць стыль, ці то пачаць пісаць і накідаць сюжэт. Трэба падумаць. І пісаць.

На пошту ўсё прыходзяць рассылкі пра зніжкі на квіткі ў розных краінах...
Стараюся не надта марыць, бо мары - такая рэч, ніколі не ведаеш, якім бокам увасобяцца
Хаця часам думаецца, што трэба пачаць грунтоўна думаць пра рэлакацыю, бо тут нічога не будзе :-( Проста забітая краіна...

У рамках настальгіі спампавала (якое шчасце, што яшчэ раздаюць якасныя версіі "старых" фільмаў (матухна, фільму ж 22 гады! Але ж 2000, здаецца, на так ужо даўно быў! Ну вось, даўно)) і заўчора паглядзела.
Настальгія, дарэчы, прыйшла, пасля праслухоўвання японскай версіі Прывіда Оперы))

Добры ўсё ж фільм, з ідэяй, і не сказаць каб пагана паказанай. Некаторыя рэчы, канешне, лагічна не зусім сыходзяцца, але і сёння рэдка ў якіх фільмах добра сыходзіцца ўсё. Як выявілася, памятаю я яго добра (але ж я яго шмат разоў пераглядала ў свае 15-17 год), але ўсё адно - напружанне трымала і ўсё падобнае.
Джэры Батлер, канешне, one love =) Прыязнасць да старых улюбёнцаў цвіллю не пакрываецца) Мне шкада, што ён у выніку асеў у нішы "трылера звычайнага", але, можа, яму падабаецца.
А вось Джоні Лі Мілер дасягнуў большай папулярнасці. Хаця ў гэтым фільме яшчэ такі малады, проста прыгожы тварык (хоць і не майго густу))
Астатніх збольшага трэба гугліць, каб паглядзець, як кар'еры склаліся.
Аднак фільм усё адно добры. Даступны, але з прэтэнзіяй на глыбіню, і дынамічны. Хаця мне, дарэчы, гэтым разам трохі чагосьці не хапіла, можа, трошкі думку разгарнуць на конт таго, чаму гэтым разам сонца на Дракулу-Іуду падзейнічала.
І нават фанфік хочацца напісаць, дзе б Мэры не бегала ад яго, а паспрабавала пагаварыць.
/Канешне, асобнае пытанне - гэта якім чынам Дракула, які больш за сотню год правёў прыкутым у дамавіне, так добра арыентаваўся у Амерыцы. Але можна прыдумаць яму звышздольнасць адаптавацца да чаканняў тых, з кім ён кантактуе./
А, ну і ўсялякія тэорыі вакол постаці Іуды мне таксама цікавыя самі па сабе. Ад JCS да "Евангелля ад Понція Пілата".
Карацей, мне спадабалася зноў

Думала кліпец які нарэзаць, але ўжо бачу, што на песню, на якую думала рабіць, не хопіць матэрыялу, дый па характары просіцца нешта цяжэйшае. Блін, як шкада, што ўсе мае колішнія кліпы па Дракуле-2000 зніклі разам з рамблер-відэа( Не давярайце, людзі, хостынгам і аблокам, нішто не вечнае калі не вырубленае ў камяні.

Учора ютуб мне раптам прапанаваў паслухаць запіс Прывіда Оперы на японскай мове (на канале Эндру Лойда-Ўэбера), восемдзесят-нейкага года. Мова іншая, але ж музыка тая ж. Панастальгіравала напоўніцу Месцамі падпявала па-англійску. Цікава, што некаторыя арыі ў японскай версіі ідуць хутчэй, чым у арыгінальнай. Цікава, з чым звязана.
Ажно захацелася пераглядзець фільм, з якога ў цэлым пачалася мая любоў да мюзіклаў

Месцамі словы ўсё ж такі забылася ўжо... Але ж наколькі лягчэй усё вучылася і запаміналася ў 15 год) Улічваючы, што англійскую я тады ведала значна-значна горш! Дарэчы, цікавасць да англійскай таксама з гэтым фільмам прыйшла.

Французскую б вывучыць яшчэ. І прачытаць кніжку ў арыгінале.

Не памятаю, ці я пісала, што на Еўрабачанні гэтага года адкрыла для сябе The Rasmus. Ну так, мусіць, я не самы спрытны чалавек Але хаця магла іх слухаць ужо доўгія гады, але добра, што адкрыла.
Мне "зайшлі" даволі шмат песень, і менавіта з пункту гледжання музыкі, спалучэння вакалу ды інструментаў, гармоніі ў цэлым. Гэта ў прынцыпе не нейкі сакрэт, усе гэтыя гарманічныя пераходы, аднак далёка не ўсе іх выкарыстоўваюць, і я проста атрымліваю чыстую асалоду, слухаючы песні (і не услухваючыся ў словы, бо словы, магчыма, зайшлі мне ў мае 15, але зараз вялікага сэнсу я не бачу - хаця ў Еўрабачанневай Jezebel словы падабаюцца таксама).
Вось, прыляпіла дзве песні, якія асабліва падабаюцца з пункту гледжання гармоніі. Хаця сапраўды шмат якія падабаюцца.