У чацвер адкрыла тэатральны сезон у Тэатры лялек на іхняй нядаўняй прэм'еры "Ноч перад Калядамі" паводле аповесці М. Гогаля. Ставіла Кацярына Трафімук, здаецца, гэта яе першая рэжысёрская праца (бачыла яе ў якасці актрысы ў спектаклях), лялькі Таццяны Нерсісян.
Візуальна вельмі прыгожы спектакль, лялькі супер, і сцэнічныя рашэнні цікавыя. А, ну і музычнае афармленне таксама незвычайнае, як звычайна ў Тэатры лялек.
Асобна запомнілася сцэна з Пацюком, якім стала нечакана ажыўленая гурба снегу, і ведзьмы (?) каля яго выглядалі падобнымі на нявесту з мультфільма Труп нявесты. Вусцішна было)
Персанажы выразныя. І, як часта зараз бывае ў Тэатры лялек, акторы граюць разам са сваімі лялькамі. Часам на першым плане лялькі, часам - самі акторы. Салоха каларытная атрымалася, як і Чорт. Вакула з Аксанай вельмі пасавалі адзін да аднаго таксама. Адзінае што ў Вакулы (то бок актора, які яго граў) з беларускай мовай, падаецца, не цалкам усё добра.
Але ж, спектакль на беларускай мове! У нашыя часы гэта ўжо він...

У цэлым вельмі лёгкі спектакль, каб забыцца на нашую сумную рэальнасць. Ніякай дадатковай глыбіні, акрэсленыя асноўныя пункты аповесці Гогаля. І вось адное, што мне не спадабалася - зусім ніяк не паказана і не сказана, што Вакула потым усыпаў Чорту на блохі, калі той запатрабаваў выканання кантракту пасля вяртання з Пецярбургу. Атрымалася, што такі набожны Вакула вось так проста заключыў кантракт з Чортам, і усё на гэтым.

Мала сюды пішу.
Там Юзуру знянацку стварыў сабе профілі на ціўтары і ў інсце (для працы, а не асабістыя, але ўсё адно!). Інста падазрае яго ў батаводстве, бо ў многіх там не было акаўнтаў, а цяпер кінуліся заводзіць, і падпісваюцца толькі на яго)
І аб'явіў, што правядзе сольныя шоў у лістападзе і снежні (па два ў пачатку кожнага месяца). Ніхто дакладна не разумее, якім чынам гэтыя сола-шоў будуць выглядаць (бо катацца нават гадзіну без перапынкаў - гэта не проста, мякка кажучы). Але хэйтэры ўжо пакрыўдзіліся, што іхнім любімкам не перападзе грошай ад удзелу ў юзушоў.

---
Вырашыла паспрабаваць выкарыстаць кастрычнік для "распісвання асадкі". Знайшла спіс ключавых словаў на нейкі інктобер, буду выкарыстоўваць, якія спадабаюцца, у рандомным парадку.
Во сёння напісала драблік (амаль сапраўдны) пра сваіх эльфаў. Дакладней, пра Мелудзіра.
Ліхтар, крыху больш за 100 словаў.

Знянацку паглядзела Knives Out - тумблер падкідаў гіфкі з-за Крэйга, і ў снежні чакаецца другі фільм. І гэта дэтэктыў.
Карацей, глянула трэйлер і вырашыла, што можа паспрабаваць.


Божухна, як жа гэта аказалася цудоўна! Даўно мне не траплялася нічога новага (нешта апошнім часам занадта любяць рымэйкі) ды гэткага якаснага! Сцэнар, акторы, аператарская праца - усё цудоўна! Сцэнар наогул выклікае захапленне, усё па канонах, і ўсе ружжы страляюць (нават тыя, якія я спачатку й не заўважыла).
Крэйг вельмі спадабаўся. Я яго дагэтуль бачыла толькі ў фільмах пра Бонда, а тут зусім іншае амплуа. І яму вельмі пасуе, мне здаецца. Але ў прынцыпе акторскі ансамбль выдатны, і вельмі выразны. Пра Ану дэ Армас я дагэтуль толькі чула, але цяпер і пабачыла. Таксама спадабалася. Мінус Крыса Эванса только ў тым, што на АО3 амаль ўвесь тэг фільма ім забіты, пераважна фікамі "Рэнсам/чытач(ка)", дзякуй, што можна адфільтраваць усё гэта Але з красоверамі з іншымі фільмамі Эванса крыху цяжэй, здаецца, там нельга выключыць асобныя каноны, толькі ўсе красоверы адразу (хаця трэба паглядзець).

І так, я амаль адразу падумала, ці спрабаваў хто зашыперыць Q з Бенуа Бланкам) Калі і спрабаваў, іх было не шмат... Затое знайшоўся фік на кітайскай, красовер з This is going to hurt.

Вяртаючыся да фільма. Атрымала асалоду ад усяго цалкам. Харлана, вядома шкада, неяк усё так атрымалася... Але ж чаму я адразу не падумала ў бок "хто прыбраў антыдот з сумкі медсястры"? Мусіць, адразу захапілася сцэнаром дзеянняў, якія прапанаваў Марце Харлан.
Сямейка, канешне, той яшчэ паноптыкум. Хаця мне сімпатычная Лінда - няхай яна і не зусім з нуля будавала сваю справу, але ж, як я зразумела, здолела трымаць яе "на плыву" без пастаянных грашовых датацый бацькі. Дый бацьку яна відавочна любіла, а не бачыла ў ім выключна кашалёк. Таму трохі крыўдна, што Харлан выключыў са спадчыннікаў і яе таксама. А, і "гульня" з патаемнымі лістамі - гэта сапраўды кранальна.

Карацей кажучы, у фільме ўсё на сваіх месцах, і ўсе дэталі - як сюжэту, так і складнікаў фільма - у выніку збіраюцца разам у, можна сказаць, ідэальную карціну.
І, напэўна, калі я збяруся перагледзець, то знайду яшчэ нешта, чаго адразу не заўважыла.

ЗЫ: усё яшчэ думаю пра тое, што Q і Бенуа - гэта можа быць цікава.
ЗЗЫ: ужо знайшла некалькі добрых фікаў па фільме. Хаця калі глядзець на працэнт ад усіх, то вельмі мала...

ЗЗЫ: О, што мяне здзівіла, дык гэта што ў Амерыцы морфій могуць прапісаць проста для зняцця болю ў выцятым месцы. Сур'ёзна? Я, можа, пад уражаннем ад Чэхаўскага "Морфія", але мне падавалася, што гэта даволі моцны наркотык, які проста так не прызначаюць. Можа, у Амерыцы іначай.

Тым часам учора апублікавала на Ао3 свой першы пераклад фанфіка на беларускую)
"Да самых касцей тваіх" (The Bones of You), Драмцінары.
Ажно цэлы адзін раз нехта клікнуў з учора Не, і мова, прама скажам, непапулярная, і пейрынг таксама (хаця й не апошні, калі глядзець па статыстыцы Ао3, але ж фандом не на слыху зараз). І адразу прыметна, што на ФБ глядзяць больш)
Але ж я не для праглядаў перакладаю. Той выпадак, калі вельмі хацелася)
Насамрэч цудоўны, вельмі музычны фік. Спадзяюся, у мяне атрымалася хаця б яго не сапсаваць.

Вішні як сродак натхнення. Пакуль сёння даставала косткі з вішняў, прыйшла ідэя для фіка. І нават запісаць паспела.
Вішнёвае, пра маіх comfort elves. Напісала Ферану ПТСР, і заадно атрымалася, што ён старэйшы, чым я спачатку думала. Ну ладна, будзе крыху старэйшы) А з ПТСР яны з Мелудзірам разбяруцца ў рэшце рэшт.

Achievent unlocked: сёння частавала вожыка свінінай. Трошкі. З'еў і быў задаволены. Спадзяюся, слімакоў ён ад гэтага есці не перастане, да халеры гэтай трасцы ў гародзе.

Прагляд Бонда не прайшоў бясследна - зноў "упала" ў Ўішаў
Учора ўвечары зайшла на IMDB, успомніла пра цудоўны смешны фільм Booze Cruise 2003-га года, дзе Бену ўсяго 22-23 гады, і пераглядзела. Ён ёсць толькі на ютубе ў якасці 240px, але лепей, чым нічога) З ноўта нармалёва глядзець. Добры фільм, добры сцэнар, добрыя акцёры, і саўндтрэк вельмі падыходзіць.

І знянацку спампавала свежы серыял з Бенам у галоўнай ролі, This is going to hurt, па кнізе Адама Кея. Мне падаецца, ці пасля камін-аўта колькасць герояў-геяў у Ўішаў значна вырасла? Серыял пра будні медыка ў бясплатнай клініцы Лондана, да таго ж у гінекалагічным аддзяленні. Ніколі б не падумала, што буду такое глядзець, нават дзеля Ўішаў, але вось За сёння праглядзела 3 серыі з 7 (адну ў абед, дзве вечарам). Серыял добры, усё ўзважана - і праца, і асабістыя адносіны Адама, і спачуваеш у серыяле ўсім адразу (з акцёраў акрамя Бена нікога не ведаю, але граюць усе добра). Такі, вельмі жыццёвы, як мне падаецца. Адзінае што саўндтрэк не да майго густу, але гэта можна перажыць)
Вось здаецца, што проста такі "жыццёвы" серыял, але напружанне ўсё адно трымае. Хоць там ні пагоняў, нічога такога. Кранальны серыял, я б сказала.
Хаця некаторую гінекалагічную/хірургічную графічнасць я стараюся не глядзець (я ж кажу, што не паверыла б, калі хто сказаў, што я такое буду глядзець)

Кнігу, па якой зняты серыял, чытаць дакладна не буду, не маё. Але дзякуй, што паклікалі Бена на галоўную ролю) Яму пасуе, мне здаецца. Хаця, імхо, герой трохі маладзейшы, чым Ўішаў, і на некаторых планах рукі і твар выдаюць узрост. Хаця ён, канешне, таго тыпу, што "да старасці шчанюк")

ЗЫ: Вось гэта выпадак, калі серыял па пратэкцыі атрымаўся адэкватным, а не як было з London Spy (але там праблема была акурат у сцэнары, а пратэкцыя - у сцэнарыста). Хаця магчыма я рана кажу "гоп", яшчэ 4 серыі наперадзе)

Днямі пераглядзела са сваімі (дакладней, я пераглядала, а мае ўпершыню глядзелі). Цікава, як мяняецца ўспрыманне з часам. Ці не толькі з-за часу?

Спектр я ўпершыню паглядзела ў 2015-м, здаецца, калі ён выходзіў. Я дагэтуль глядзела London Spy, адтуль зацікавілася Бенам Ўішаў, і акурат тады Спектр яшчэ быў у пракаце. Я паспела на адзін з апошніх паказаў. І мне ў цэлым спадабалася, калі я правільна памятаю. Гэта, дарэчы, быў першы фільм пра Бонда, які я паглядзела. Ну, і 00Q, усё такое. А потым я ўжо дома глядзела Скайфол. І пасля Спектра ён мне падаўся больш змрочным. Карацей, на той момант Спектр мне больш спадабаўся.

А тут пераглядзела. Божачкі, якія грушы на вярбе гэты Спектр! Логіка там не ночыла быццам. Такое ўсё ненатуральнае, што мама дарагая. Але па колерах ён святлейшы за Скайфол, гэта праўда. І 00Q фарэва.
Скайфол усё ж больш лагічны ў сваіх межах, і тупых дыялогаў там значна меней.

Падумалася, што пра якасць фільма можна меркаваць па тытульнай песні Скайфол ад Адэль безумоўна лепшы, чым песня Сміта. Пра Білі Айліш маўчу ўвогуле, на маю думку яна не ўмее спяваць.
Ну, і наконт апошняга фільма с Бондам-Крэйгам. Я не глядзела (яшчэ?), але калі меркаваць па сінопсісе, то там грушы на вярбе яшчэ большыя, чым у Спектры. З элементамі Санта-Барбары. Аднак я ўжо прыдумала, як "адпаўзці" Бонда дзеля 00Q Не ведаю, ці то глядзець, ці паспрабаваць што напісаць па тым, што Рабіновіч наспяваў у сінопсісе напісана.
Бо так, мне чамусьці захацелася напісаць 00Q (пасля таго, як я выпадкова знайшла свой адзіны фік па ім, напісаны пасля Спектра і фікаў па 00Q).
Ну паглядзім, пакуль у мяне пасіўна-актыўная фаза Драмцінары (трэба, дарэчы, будзе дадаць у тэгі на АО3). І ўласны фэст, нешта я трохі выходжу за памеры драблаў апошнім часам, плюс патрэбная рэдактура, што займае больш часу.

У суботу Л. выцягнуў у кінатэатр на запіс спектакля "Моцарт «Дон Жуан». Генеральная репетиция".
Вельмі даўно не была ў тэатры (у нас зараз, шчыра кажучы, не так шмат засталося тэатраў, куды можна схадзіць - каму кісларод перакрылі, хто з'ехаў...), а ў кінатэатры дакладна была яшчэ да кавіду.

Цікавы спектакль - пра пастаноўку спектакля, хаця хутчэй пра ўзаемадзеянне рэжысёра з акторамі. На трэці дзень індзеец Зоркае Вока... (с) то бок толькі на інтэрв'ю з акторамі і актрысамі падчас антракту зразумела, што у спектаклі ёсць маскі Хаця калі прыгледзецца, то бачна на крупных планах. У другім акце сама ўжо заўважала) Але маскі крутыя, калі так не прыглядацца, то можна і не заўважыць. Вельмі рэалістычныя, то бок.
Памрэж вельмі нагадваў прарэктара з былой працы, часам гэта адцягвала ўвагу
Прыкольная ідэя пускаць субтытры с патрэбным тэкстам пад запіс рэальных арый Моцарта.

Калі першы акт - больш пра ўзаемадзеянне рэжысёра і актораў (і ў некаторай ступені тыранію рэжысёра), то другі - таксама і нейкі экскурс у персанальную настальгію. Практычна маналог рэжысёра)

Найбольш спадабаўся момант з "я праваліўся. ды не спектакль, я сам пад сцэну праваліўся" (цытата недакладная). Ну і ў цэлым спадабалася, добра, што выбраліся.