Учора паглядзелі фільм "Чалавек, якога завуць Увэ" (у расійскім перакладзе "Вторая жизнь Уве", і насамрэч гэта няўдалы пераклад, бо фармуе памылковыя чаканні ад фільма). Вельмі добры фільм, але для мяне цяжкаваты атрымаўся - не ў плане ўспрыняцця, а па эмацыянальным уздзеянні.
Насамрэч цікава пабудаваны фільм, спачатку нам паказваюць Увэ ўжо ў сталым узросце (недзе ў раёне 60 гадоў), і ствараецца нейкі непрывабны вобраз - буркатлівы дзед, якога не пажадаеш мець суседам. Але с ходам фільма адносіны да героя змяняюцца дыяметральна, калі даведваешся ягоную гісторыю.
Насамрэч аб'ём п*здзеца ў жыцці Увэ зашкальвае. Маці ягоная памірае, калі ён яшчэ малы (гадоў 6-7 прыкладна). Ён застаецца з бацькам, які не прывык паказваць эмоцыі, але "гарыць" машынамі (у прыватнасці шведскім Саабам), таму Увэ слухае і запамінае ўсё пра машыны, бо тады бацька "ажывае".
Але ў дзень заканчэння школы (Увэ скончыў яе на добра і выдатна) у здарэнні на чыгунцы гіне ягоны бацька. Увэ ўладкоўваецца працаваць на месца бацькі - мыць вагоны (хаця з ягоным атэстатам мог бы вучыцца далей, але...). Потым новая навалач - "бюракраты" (вось не праверыла, мне здаецца, што ўсіх чынуш у фільме граюць адныя і тыя ж два акторы) кажуць, што ягоны дом трэба знесці, бо той не адпавядае стандартам. Увэ рамантуе дом, але ў суседзяў здараецца пажар, полымя перакідваецца на дом Увэ... І цяпер у яго няма яшчэ і дома. Ён ідзе на працу і кладзецца спаць у нейкі поезд, каб прачнуцца ранкам у дарозе. А ў купэ насупраць яго сядзіць маладая дзяўчына.
Long story short: гэтая дзяўчына, Соня, бачыць штосьці ў гэтым разгубленым юнаку, і яны жэняцца ўрэшце. Соня вучыцца на педагагічным, але ейны бацька таксама цікавіўся машынамі.
Здаецца, усё добра. Увэ заканчвае інжынерныя курсы, Соня вучыцца, неўзабаве пара чакае з'яўлення дзіцяці і выпраўляецца ў падарожжа, пакуль немаўля яшчэ не нарадзілася - у Іспанію, аўтобусам. І па дарозе назад здараецца страшэннае ДТЗ: аўтобус перакульваецца, Соня губляе дзіця і магчымасць хадзіць.
І зноў змаганні - знайсці школу, якая усталюе для Соні пандусы (ізноў тыя "бюракраты"), пераадолець агульная нежаданне браць на працу інваліда... Яны ўсё пераадольваюць, але сваіх дзяцей у іх няма. Але Соня працуе ў школе, а Увэ на заводзе.

А з персанажам Увэ мы знаёмімся праз паўгады пасля таго, як ад раку памірае Соня (у 58 год), і ў гэты дзень на працы яму прапаноўваюць перакваліфікавацца. Увэ ўспрымае гэта як звальненне і сыходзіць. І мае цвёрды намер адправіцца да Соні, бо тут яго ўжо быццам нічога не трымае. Але ў суседні дом заязджае новая сям'я, і ў Увэ ніяк не стрымліваецца здзейсніць свой план. У размовах з новай суседках глядач і даведваецца гісторыю Увэ (па частках).

У выніку добры фільм, але шчымлівы.

І яшчэ мяне вельмі ўразіў кот, які здымаўся ў фільме) Цікава, ці цяжка яго было здымаць і як рабілі, каб у кадры кот рабіў што трэба.

Сёння мела шчасце легальна глядзець прамую трансляцыю ашаламляльнага шоў Юзу. Па ўзроўні і якасці нагадвала хутчэй спектаклі цырку Дзю Салей, чым лядовыя шоў. Але ў адрозненне ад Дзю Салей, тут усё завязанае на адну асобу - самога Юзуру. Які, дарэчы, таксама выступіў у ролі выканаўчага прадзюсара.

Токіо Дом, 35 тысяч чалавек гледачоў толькі там. Яшчэ 30 тысяч - у кінатэатрах, дзе таксама ішла прамая трансляцыя, у Японіі, Карэі, Тайване, Ганконгу. І непадлічаная колькасць гледачоў лайвстрыму ў Японіі і за яе межамі) Цікава, ці будуць лічбы гэтых гледачоў (і мяне ў іх ліку).

Светлавыя праекцыі, жывы гук (Такійскі філарманічны аркестр, уяўляеце?), "падтанцоўка" на некаторых нумарах. Загадзя створаныя відэа, агучаныя самім Юзуру, якія вядуць праз ягоную гісторыю, праз усе балючыя моманты. (Дарэчы, хочацца асобна падзякаваць, што на трансляцыі па-за Японіяй былі англійскія субтытры - японскай я так і не ведаю).

Шоў сапраўды ашаламляльнае, асабліва для тых, хто заўзеў і падтрымліваў Юзуру на працягу гадоў яго аматарскай кар'еры ў фігурным катанні. Незвычайна прыгожае, шчымліва шчырае, вельмі Юзурупадобнае.

Я ўсё шукаю словы, каб у ціўтары ці на ютубе напісаць з тэгамі свае ўражанні і выказаць падзяку.
Магчыма, трэба пераглядзець яшчэ раз) Трансляцыя даступная да 1 сакавіка.

Юзу катаецца яшчэ лепш, хаця, падавалася б, куды ўжо лепш. Скокі лёгкія, быццам ён ляціць (можа і ляціць), а калі едзе па лёдзе, то гэта выглядае гэтак плаўна, быццам лёзамі і не датыкаецца да лёду. Паказаў самыя розныя свае бакі праз розныя праграмы - і нельга не ўразіцца, да якой ступені ён здолеў падняць сваю трываласць - ён жа той самы хлопчык, які пасля праграмы ў 4.5 хвіліны не мог аддыхацца! А сёння паказаў 2-гадзіннае шоў (канешне, не ўвесь гэты час ён быў на лёдзе, але ўсё адно гэта значна больш, чым звычайна).
У канцы першага акту гледачоў чакала Ронда. Праграма, нешчаслівы выпадак у якой ў Пекіне-2022 нанёс маральную траўму і Юзуру, і ягоным фанатам. (Калі хто не ведае, перад адрывам у 4С лязо апорнай нагі трапіла ў ямку, якую пакінуў хтосьці іншы падчас размінкі, і скок не атрымаўся, што каштавала шмат балаў і зруйнавала шансы на перамогу.) Перад Ронда была 6-хвілінная размінка, як на спаборніцтвах. Такая ж была ў Пралогу, але ж там яна была ў пачатку (і катаў Юзу Сэймэя). А тут - хвілін 40 пасля пачатку. То бок гэта не свежыя ўжо ногі. Божачкі, я, можа, на Алімпіядзе гэтак не хвалявалася, як падчас гэтай размінкі (яшчэ і музыка трывожная была) і потым падчас Ронда Гэтым часам усё пакарылася. І шчаслівы роў 35-тысячнага стадыёна - тое, што Юзуру без сумневу заслугоўвае
Яшчэ адна яркая пляма - LMEY пад жывую музыку (акрамя сімфанічнага аркестра была таксама інструментальная група, сабраная спецыяльна для шоў), і нарэшце з голасным удзелам аўдыторыі! Самы вялікі боль ад гэтай праграмы на спаборніцтвах (акрамя таго, што ў той час Юзуру актыўна заніжалі адзнакі і мэтанакіравана шукалі, за што б балаў зняць) - што акурат быў кавід, і гледачоў ці то не было, ці то ім забаранялі падтрымліваць фігурыстаў голасам.
І персанальная любоў - POTO Хаця падводка да яго была балючай.

Насамэч было цудоўна абсалютна ўсё. Адзінае, што ў другім акце бліжэй да канца не ва ўсіх скоках было добрае прызямленне, і я пачала хвалявацца за ногі Юзу (і каб толькі не траўмаваўся), ледзь не да стану, каб казаць у экран "не скачы больш!"
І самае галоўнае - тое, якім ён быў шчаслівым у канцы шоў. Ажно хацелася абняць экран лаптопа, гледзячы на ягоную ўсмешку і шчаслівыя слёзы ў кутках вачэй Як жа цудоўна, што нарэшце ён атрымаў асабіста ўсю любоў фанатаў, на самай вялікай пляцоўцы Японіі

А ўжо праз два тыдні - шоў, прысвечанае гадавіне землятрусу 2011 года. Але там ужо не сольнае шоў, то можна спадзявацца, што фізічная нагрузка будзе троху меншай (а вось маральная - наўрад ці).

Здаецца, некаторыя ідэі псуюцца, калі не напісаць іх адразу(

Мне сёння снілася, што я ў Японіі Разам з сям'ёю, прычым прыехалі мы на цягніку А потым згубіліся, у сэнсе, нейкім чынам раздзяліліся, калі сышлі з цягніка, і я спрабавала напісаць Л. і маці, потым падумала, што ў маці ж не падключаны роўмінг, яшчэ недзе хадзіла, патрапіла на нейкую імпрэзу (?), на якой размаўлялі ці то па-руску, ці то па-беларуску (у Японіі, ага). Потым мы ўсе сустрэліся назад. І я ўсё спрабавала даведацца, якім чынам дабрацца да філармоніі, дзе мусіў выступаць Юзу (а ён фігурыст, на хвіліначку!). Нешта там было дзіўнае з метро, быццам шмат кароткіх ліній, і трэба было зразумець, як туды дабрацца. У кагосьці запытвала, калі называла Юзу, людзі адразу пачыналі добра так усміхацца, і ўсё такое. Потым мы засяліліся ў гатэль, там яшчэ быў нейкі дзіўны пакой з нізкай столлю. А потым сон скончыўся На Юзу ў філармоніі я паглядзець не паспела)

Мусіць, гэта ўсё - вынік чакання новых Юзушоў у канцы лютага і пачатку сакавіка. На жаль, мне толькі спадзявацца, што будуць лайвстрымы (ці хаця б запісы...). Калі б у мяне хаця б шэнгенская віза зараз была, то мела б сэнс паспрабаваць латарэю (квіткі на ягоныя шоў прадаюцца праз сістэму латарэй, бо занадта шмат жадаючых). А так...

А, яшчэ у сне не бачыла акіяну, але ўвесь час было пачуццё/веды, што ён недзе недалёка.

===
Трэба неяк напісаць, як мы ў Брэст з'ездзілі на мой дзень нараджэння, пакуль не забылася.

На выходных паглядзелі добры фільм Зялёная кніга (The Green Book), які выйшаў у 2018-м. Мне здаецца, ён і узнагароды нейкія атрымліваў?..
Пра фільм мне дакладна трапляліся звесткі ў свой час, бо там Віга ў адной з галоўных роляў) І я, здаецца, збіралася паглядзець, але так і не сабралася. Дзякуй Л., во, паглядзела)
У галоўных ролях Віга Мортэнсен і Mahershala Ali (Махершала Алі, мусіць). Гісторыя пра тое, як афра-амерыканскі класічны піяніст Дон Шырлі наняў італа-амерыканскага "вышыбалу" Тоні Балбатуна, каб той суправаджаў яго ў туры па паўднёвых штатах (у той час там панаваў непрыкрыты дзікі расізм). Трэба сказаць, што напачатку фільма паказана, што сам Тоні зусім не роўна ставіцца да цёмнаскурых (шклянкі, з якіх пілі ваду два цёмнаскурыя майстры, якія нешта правілі ў ягоным доме, ён выкідае ў сметніцу). Аднак ён пагаджаецца на прапанову Дона (дакладней, павышае кошт, магчыма, у спадзеве, што гэта будзе замнога, але Дон наймае яго ўсё адно). З фільма таксама бачна, што Тоні па натуры чалавек добры, і адказна ставіцца да сваёй працы. І нягледзячы на свой першапачатковы "бытавы расізм", ён не разумее, як можна ставіцца да людзей як да быдла і здзекавацца з іх з адное прычыны колеру скуры.

Фільм добры - і па якасці, і па сутнасці. Ад яго застаецца пачуццё цеплыні ўнутры.
І мне спадабаўся дубляж на беларускую мову - і пераклад! Вельмі трапна і натуральна.

Днямі дачытала нарэшце Эмму ў арыгінале (можа, дачытала б троху раней, але мая электронная кніга пачала актыўна здыхаць акумулятарам, таму часам калі я хацела пачытаць, даводзілася ставіць кнігу на зарадку). Гэта, канешне, манументальны твор па памеры, амаль удвая большы за сярэднюю кнігу Пратчата, якія я чытала апошнім часам. Ну і мова адрозніваецца, зразумела.
Люблю Осцін і яе персанажаў. І яе гісторыі
Калі чытала, збольшага дапасоўвала візуал з апошняй экранізацыі (2020-га года, я пра яе пісала), акрамя містара Найтлі - на яго ролю ў мяне лепш падыходзіць Марк Стронг з экранізацыі, калі не памыляюся, 1996 года. Ну і ўсё ж такі паміж Эммай і містарам Найтлі значна большая розніца веку, чым зрабілі ў экранізацыі 2020 года. Хаця зараз, прынамсі сярод моладзі, вялікая розніца ў пар - фу-фу-фу і не камільфо. Спадзяюся, гэта пройдзе. (Але арыгінальнага містара Найтлі ўсё адно закансэлілі бы, бо ён у кнізе прызнаецца, што закахаўся ў Эмму, калі той было гадоў 13 Хаця ўсвядоміў гэта пазней))
Дзякуючы таму, што ў рамане паказаны даволі значны прамежак часу, лёгка можна прасачыць, як мяняецца Эмма. І прызнаюся, што ў пачатку яна мяне нават злавала, калі за сваім гонарам "свацці" не бачыла, на каго насамрэч звяртае ўвагу містар Элтан.
З аднаго боку "метамарфоза" Гарыет напрыканцы рамана падаецца троху прыцягнутай за вушы, каб сярод персанажаў не засталося "ахвяр". Калі яна гэтак доўга пакутавала з-за містара Элтана, якім чынам яна ж гэтак хутка змагла пераключыцца з містара Найтлі на фермера Марціна? Але з іншага боку, яна быццам ніколі сапраўды не выкідала з сэрца містара Марціна, таму магчыма, што калі ён зноў з'явіўся побач, то рэальныя пачуцці і дзеянні выціснулі ўсё астатняе з кола верагоднага, але не рэальнага.

Аказваецца, на ютубе ў вольным доступе ёсць кліпы песень з JCS-2000 у высокай якасці (1080px). Глянула парачку, адчула моцную хвалю настальгіі. Трэба спампаваць сабе, калі на трэкеры ёсць у высокай якасці, і перагледзець як-небудзь. Найлепшы Йуда для мяне Жэром Прадон, назаўжды
І ў цэлым самая любімая мая версія. Багомлю кожны кадр <3

- After all this time? - Always (c)

Напісала тру-драблік па другім сваім фандоме - Прывідзе Оперы.
Канешне, уся гісторыя бачыцца трохі іначай, калі табе 30+, а не 15. Але ўсё адно Эрык/Хрысціна для мяне ОПТ назаўжды, таму хочацца ж нейкага хэпі-энду! Для Эрыка, так.
Насамрэч у мяне даўно ўжо ў фоне бродзіць адна ідэя, можа, калі-небудзь што толкам і напішацца. Ці не. Але сцэну вяртання я вось напісала - і здолела "запакаваць" у 100 словаў.

https://archiveofourown.org/works/42816057

Сэр Тэры, канешне, не самы паслядоўны пісьменнік, і у прынцыпе ў яго можна знайсці рэчы, якія супярэчаць адна адной (мне здаецца), але я не пра тое.
Часткова перачытваю кнігі, ужо ў арыгінале, і сапраўды заварожвае, як мяняецца, скажам так, роля Драмнота ў кнігах. Спачатку ён згадваецца то як "адзін з клеркаў", то "старэйшы клерк" ("Ногі з гліны") ці "сакратар", але фігура ягоная яшчэ расплывістая, нельга сказаць, у якой ступені ён патрэбны Вецінары. Але ўжо ў "Going Postal" ён паказаны ў якасці даволі важнай фігуры, якая кіруе зборам важнай інфармацыі (дакладна там - пра фірму Clacks (дарэчы, як, цікава, гэта было б перакласці? Клац? Клац-вежы? А, ну нічога так) і кіруе таксама цёмнымі клеркамі (пад наглядам Вецінары, вядома). І ўжо ў Making Money ён быццам стаў яшчэ бліжэй да Вецінары, глыбока ведае ўсе нябачныя плыні жыцця Анк-Морпорку, і адзінае, чаго яму не стае - гэта ведання (і, хутчэй, адчування) чалавечай натуры. Ці не, не так. Драмнот не палітык, у яго няма таго нюху на найлепшы шлях, які прывядзе да патрэбнага выніку? Не напралом.
Хаця, калі ўспомніць "Ногі з гліны", там ён акурат дзівіўся, што Вецінары выбраў ублытаць у справу Гарадскую варту, а не вырашыць усё цішком.
З іншага боку, у Making Money экспазіцыя іншая: яны з Вецінары размаўляюць наконт таго, якім чынам падштурхнуць Ліпвіга ў патрэбны бок. І Драмнот прапаноўвае прамы шантаж, у той час калі Вецінары выбірае больш subtle шлях. Хаця, магчыма, справа ў тым, што Ліпвіг увесь час сцягвае ў Драмнота алоўкі xd

Ну, і мне як шыперу, вядома, прыемна, што Вецінары з часам звяртае на Драмнота ўсё больш увагі У некаторыя моманты гэта адчуваецца нават хутчэй як размова калег, чым кіраўніка з падначаленым.